19

Ścisnęłam mocniej kubek z herbatą, wciąż patrząc tępym wzrokiem przed siebie. Nie przejmowałam się tym, że gorące naczynie parzy moją skórę. Właściwie nawet tego nie czułam. Nie czułam nic. Ogarnęła mnie wszechobecna pustka. Siedziałam tak całymi dniami. Nie chciałam wychodzić z domu, nie chciałam z nikim rozmawiać. Nie chciałam nawet jeść. Emma niańczyła mnie, jak małe dziecko, zmuszając do jedzenia, a nawet do wzięcia prysznica. Martwiła się, nawet bardzo i w sumie nie dziwiłam jej się. Została ze mną na barkach sama. Kiedy do niej przyszłam, jej narzeczonego nie było w domu, więc wszystko jej opowiedziałam, ale stwierdziłam, że lepiej będzie, jeśli Liam nie pozna całej prawdy, bo wtedy mógłby powiedzieć Niallowi, a nie chciałam, żeby to robił. Oficjalna wersja jest taka, że Niall mnie zdradził, a wyprowadziłam się z hotelu, bo Matt dowiedział się, że jest przykrywką i się pokłóciliśmy. Liam tak się wkurzył, że przeklinając pod nosem od razu wyszedł z domu. Byłam wręcz pewna, że poszedł opieprzyć Nialla. W sumie to było mi to obojętne, jak wszystko zresztą.

O gwałcie i ciąży wiedziała tylko Emma i Alice, do której w końcu zadzwoniłam i opowiedziałam całą historię. Dziewczyna powiedziała mi, że złapie pierwszy lepszy samolot i do mnie przyjedzie, ale mimo, że bardzo chciałam ją zobaczyć, stwierdziłam, że to nie ma sensu, bo wraz z końcem roku definitywnie wracam do Los Angeles i nie wrócę. Przynajmniej do czasu, aż urodzę. Nie chcę, żeby Niall wiedział o ciąży. Nie chce, żeby wiedział, jak bardzo cierpię. Nie chcę, żeby się nade mną litował. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia czyje będzie dziecko, bałam się iść do lekarza. Bałam się prawdy. Sama nie wiedziałam jak byłoby lepiej. Na pierwszy rzut oka wydaje się oczywiste, że lepiej, żeby ojcem był Niall, ale z drugiej strony… Będzie mi przypominało o jego zdradzie.

Byłam pewna tylko jednego. Pokocham to dziecko i na pewno go nie usunę, bo jest moje. Nieważne kto jest ojcem. Będę dobrą matką i zapewnię mu normalne dzieciństwo, nawet jeśli będę musiała zrobić to sama.

Starałam się nie myśleć o tym, co zrobił mi Matt. Dziękowałam Bogu za to, że uderzył mnie tym wazonem. Cieszyłam się, że byłam nieprzytomna, bo przynajmniej nie musiałam doświadczać świadomie jego dotyku. Mentalnie wciąż czułam na sobie jego łapy i czułam się brudna. Jak szmaciana lalka, która znudziła się właścicielowi i po prostu ją wyrzucił. I to uczucie miałam zarówno w stosunku do Matta, jak i do Nialla.

Siniaki na moim ciele powoli znikały. Sama się sobie dziwiłam, że nie przeżyłam tego tak mocno. Co prawda nie mogłam patrzeć w lustro i już w ogóle nie czułam się kobietą, ale mimo wszystko nie dotknęło mnie to aż tak bardzo.

Najgorsza była zdrada. Niall odtrącił mnie akurat wtedy, kiedy najbardziej go potrzebowałam. I do tego w tak brutalny sposób. Nie chciałam znać przyczyny tego co zrobił. Nie chciałam już słyszeć o nim niczego. Nie chciałam go widzieć. Miałam dość, miałam ochotę po prostu uciec i nigdy nie wrócić.

Czeka mnie wizyta u lekarza, muszę dowiedzieć się, czy moja choroba nie wpływa jakoś na ciążę. No i jakoś muszę sprawdzić kto jest ojcem. Chociażby dla własnego spokoju. Pasuje mi też wybrać się na uniwersytet i przedłużyć trochę moje przeniesienie, bo w obecnej sytuacji wcale nie mam ochoty tutaj studiować. O ile będę studiować w ogóle, bo za 9 miesięcy będzie mi ciężko pogodzić wszystkie obowiązki, a będę musiała znaleźć jeszcze jakąś pracę.

Czarno to wszystko widzę.

-Kochanie, chodź. Pójdziemy na spacer. – odezwała się Emma, która kucnęła przede mną i położyła dłonie na moich kolanach. Zamrugałam i dopiero po chwili oderwałam wzrok od ściany i spojrzałam na dziewczynę. Już nawet nie płakałam. Nie miałam już czym. Zresztą czułam się kompletnie wyprana z emocji. Pokręciłam tylko przecząco głową, nawet się nie odezwawszy. Emma spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem i zabrała mi kubek z herbatą.

-Naprawdę, Chloe. Musimy iść do lekarza, zrobić zakupy, iść na policję w sprawie Matta, kupić prezenty pod choinkę dla twojej rodziny. I musisz powiedzieć swojej mamie.

Otworzyłam szerzej oczy. Nawet nie myślałam o tym, że muszę powiedzieć mamie. A chociaż nie miałam na to ochoty to wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała to zrobić.

Westchnęłam.

Na pewno nie zrobię tego teraz. Byłam zbyt złamana psychicznie.

Blondynka złapała mnie za ramiona i pociągnęła w górę, po czym spojrzała prosto w moje oczy i uśmiechnęła się.

-No dawaj, Chloe. Jesteś silna. Wiem, że dasz radę. Po prostu pozwól sobie pomóc.

Była taka kochana. Spróbowałam się uśmiechnąć, ale wyszedł mi z tego tylko jakiś krzywy grymas, więc bez słowa przytuliłam się mocno do niej. Nie spodziewała się tego, szczególnie, że ostatnio unikałam kontaktu z drugim człowiekiem jak ognia. Jednak bez wahania przytuliła mnie do siebie i widocznie odetchnęła z ulgą. Poprowadziła mnie do łazienki, pobiegła po jakieś ubrania i wciąż się uśmiechając, położyła je na pralce. Rozpuściła mi włosy i obróciła mnie w stronę lustra. Spojrzałam na nią w odbiciu, a Emma stanęła za mną i trzymając dłonie na moich ramionach, znów się uśmiechnęła. Widząc jednak, że nie odwzajemniam uśmiechu, potrząsnęła mną lekko.

-Daj spokój Chloe. Bądź silna. Wiem, że możesz być silna.

-Nie jestem silna. – szepnęłam cicho zachrypniętym głosem. Nic dziwnego, skoro nie odzywałam się przez ostatnie dni w ogóle.

Westchnęła.

-Jesteś. Pokaż im, że nie mogą cię złamać. I spraw by ono – dotknęła lekko mojego brzucha – Było z ciebie dumne.

Spojrzałam w dół i zjechałam ręką na swój brzuch. Oczywiście nic nie czułam, ale wiedziałam, że jest tam życie.

Moje dziecko.

Uśmiechnęłam się delikatnie do Emmy w odbiciu lustra.

Miała rację. Muszę wziąć się w garść.

Usłyszałyśmy dzwonek do drzwi i obie spojrzałyśmy w tamtą stronę.

-Dobra. Przygotuj się, możesz użyć moich kosmetyków. Zaraz przyjdę, pewnie to ta sąsiadka, którą nie stać na cukier i codziennie pożycza od nas. – westchnęła i puściła mnie, po czym wyszła z łazienki. Przeniosłam wzrok przed siebie i spojrzałam w lustro, zmuszając samą siebie, żeby nie odwracać wzroku. Dam radę. Mogę to zrobić. Ściągnęłam z siebie obszerną bluzę i rzuciłam ją na ziemię. Przemyłam twarz wodą i właśnie wtedy usłyszałam czyiś głos.

-Jest tu, prawda?

Zamarłam. Odruchowo spojrzałam w stronę drzwi od łazienki. Przez chwilę w ogóle nie reagowałam, stojąc w miejscu, z dłońmi uniesionym przy twarzy, z której kapały kropelki wody. Ocknęłam się dopiero w momencie, kiedy Emma coś krzyknęła do niego i szybko zamknęłam drzwi na klucz, zanim jeszcze zdążyłam go zobaczyć. Przez chwilę stałam tak, oddychając ciężko i wpatrywałam się w drzwi, aż nagle ktoś nacisnął klamkę i aż podskoczyłam ze strachu.

-Chloe. – powiedział, a mi od razu serce zaczęło mocniej bić.

Ja w ogóle jeszcze mam serce?

Przełknęłam ślinę i cofnęłam się.

-Zostaw ją Niall. – odezwała się Emma, z wyraźną, słyszalną ulgą w głosie. Pewnie dziękowała Bogu za to, że zamknęłam drzwi.

On jednak ją zignorował i coś lekko uderzyło o drzwi, przypuszczam, że jego czoło, bo głos był bardziej słyszalny.

-Chloe, proszę. Porozmawiaj ze mną. – powiedział błagalnym głosem, a ja wycofałam się pod ścianę i w momencie kiedy się z nią zderzyłam, do moich oczu napłynęły łzy. Jak on śmie jeszcze przychodzić tutaj po tym co mi zrobił? Czułam się rozbita.

-Otwórz drzwi proszę cię… - odezwał się znowu, a ja zjechałam w dół i usiadłam na kafelkach. Powoli zaczynałam się trząść, nagle zrobiło mi się zimno. Chyba dostałam z tego wszystkiego gorączki.

-Niall, serio. Chodź. – usłyszałam Emmę. Zapanowała cisza, ale wątpię, żeby jej posłuchał, bo wciąż czułam jego obecność blisko mnie. W tym momencie wręcz mnie przytłaczała. Chciałam tylko, żeby stąd poszedł. Nie byłam w stanie się odezwać, a tym bardziej spojrzeć na niego. Sama nie wiem jak bym zareagowała. Albo dostałabym ataku, albo bym go uderzyła. Mocno. Najlepiej czymś ciężkim i metalowym.

-Kocham Cię, Chloe. – szepnął i odsunął się od drzwi. Wtedy już nie wytrzymałam. Zatkałam usta dłonią, tłumiąc łkanie i powstrzymując się, by nie wyjść teraz z łazienki. Nie słuchałam już niczego, o czym rozmawiali, aż w końcu zapanowała cisza. Wyszli z mieszkania. Objęłam rękami swoje kolana i znów zaczęłam ryczeć jak małe dziecko.

Nie rozumiałam go. Nie rozumiałam logiki jego myślenia. Czy on naprawdę myślał, że mnie zdradzi, a potem przeprosi i wszystko będzie w porządku?

 Cóż, jeśli tak to się mylił.

Niall

Wjechałem na podjazd i leniwie wyszedłem z samochodu. Od razu skierowałem się do windy. Byłem potwornie zmęczony, chociaż sam nie wiedziałem czym. Być może ciągłym stresem prześladowcą, który instaluje w naszych domach ukryte kamery. Być może po prostu tym, że w ostatnich dniach nie mogłem spać, martwiąc się o Chloe, chociaż nawet nie miałem możliwości bezpiecznego spotkania z nią. Wyciągnąłem z kieszeni klucze do mieszkania. Będę musiał zadzwonić do Berthy gdzie jest, ale to dopiero jak wezmę zimny prysznic. Wsunąłem klucz do zamka, ale nie chciał się przekręcić. Zmarszczyłem brwi i spróbowałem jeszcze raz, ale znowu nic. Zdziwiony nacisnąłem klamkę i okazało się, że drzwi były otwarte. Dziwne. Mógłbym przysiąc, że je zamykałem. Niepewnie wszedłem do środka z obawą co zastanę wewnątrz. Ja pierdole, ktoś znowu się włamał. Po omacku chwyciłem ręką wazon z kwiatkami, zamknąłem za sobą drzwi i zapaliłem światło. I wtedy otworzyłem szeroko oczy, widząc Berthę w jakimś pieprzonym szlafroku i szpilkach, stojącą na samym środku pomieszczenia i wpatrującą się we mnie z ironicznym uśmiechem. Westchnąłem. Naprawdę nie miałem ochoty na jej towarzystwo, nie dziś. Nie teraz, kiedy jeszcze czułem dotyk Chloe na swoim ciele.

Nawiasem mówiąc nie wiem nawet co ona tu robi i jak się tu dostała.

-Co tu robisz? – zapytałem zmęczonym głosem i rzuciłem klucze na półkę.

-A ty? Myślałam, że jesteś ze swoją dziewczyną. – odparowała, nie ruszając się z miejsca. Na sekundę zamarłem. O kurwa. Powoli przeniosłem na nią wzrok, zakładając na siebie obojętną maskę znudzonego nastolatka. Skoro ona wie, to Matt pewnie też wie. Co oznacza, że prawdopodobnie również czekał na Chloe w hotelu. Miałem tylko nadzieję, że nic jej się nie stało. Pojechałbym do niej najlepiej od razu, ale najpierw musiałem skończyć z tą pustą idiotką.

-Od kiedy wiesz? – zapytałem tylko. Być może to ona jest odpowiedzialna za telefon i kamery. Może to wszystko jej sprawka i od początku wiedziała jak jest naprawdę. To miałoby sens, szczególnie, że teraz też jakimś cudem włamała się do mojego domu. A jeśli nie, to i tak nie zamierzałem się tłumaczyć. Nie obchodziły mnie jej uczucia, w tej chwili myślałem tylko o tym, czy Chloe jest bezpieczna.

Zaśmiała się krótko.

-Od paru godzin. Nie, nie powiem ci skąd wiem, ani jak tu weszłam, ani co o tym wszystkim myślę.

Wzruszyłem ramionami i usiadłem na kanapie, unosząc wzrok na sufit. Westchnąłem cicho.

-Więc czego chcesz? – zapytałem znudzony, a ona znów się zaśmiała ironicznie. Miałem ochotę jej przywalić za tej głupi uśmieszek na twarzy, ale się powstrzymałem. Ona natomiast podeszła do mnie, stanęła naprzeciwko i zsunęła z siebie szlafrok. Zerknąłem na nią z obawą, że jest naga, ale miała na sobie jakąś bieliznę prosto z filmu pornograficznego. Uniosłem tylko brwi i znów przeniosłem wzrok na sufit.

-Nie robi to na mnie wrażenia. – mruknąłem pod nosem.

Kątem oka zauważyłem, że jej uśmieszek zszedł z twarzy, a ona wkurzona złapała mnie za brodę i przekręciła moją twarz w swoją stronę. Wkurwiło mnie to, że myślała, że ma nade mną władzę. Bo nie ma. Złapałem jej nadgarstek i wykręciłem mocno, a ona zaczęła piszczeć. Westchnąłem i puściłem ją, a ona od razu się wyrwała i spojrzała na mnie z obrazą.

-Na twoim miejscu nie byłabym taka pewna siebie. – syknęła, a ja przewróciłem oczami.

-Serio, Bertha. Wiesz już, że dalej jestem z Chloe, więc możesz już iść. Zgredku, uwalniam cię. – machnąłem na nią ręką i rozluźniłem krawat, a ona tylko prychnęła oburzona.

-Nie zamierzam stąd iść. Nie, dopóki nie dostanę to co chcę.

Spojrzałem na nią.

-A co chcesz?

-Ciebie.

Zaśmiałem się.

-Nie dostaniesz mnie.

-Owszem, dostanę. Przynajmniej na tą noc. No chyba, że chcesz, żebym od poszła do Modestu.

Uniosłem brwi ze zdziwieniem. Naprawdę była tak zdesperowana, że postanowiła mnie szantażować?

-Nie uwierzą ci.

Zachichotała cicho i pochyliła się nade mną, patrząc mi prosto w oczy, a ja aż poczułem się niekomfortowo.

-Oj uwierzą. Mam kopię wszystkich waszych smsów. Mam wasze zdjęcia.

-Jakie zdjęcia do cholery?!

Bertha nie przejęła się moim nastrojem, tylko leniwie odsunęła się ode mnie i kręcąc tyłkiem ruszyła do swojej torebki. Wyciągnęła z niej jakieś kartki, które po chwili wylądowały na moich kolanach. Od razu wziąłem je do rąk i zbladłem widząc już pierwsze zdjęcie, na którym stałem z Chloe w wąskiej uliczce, zaraz po tym jak uciekaliśmy przed fankami. Zobaczyłem kolejne zdjęcie, na którym znowu była Chloe, rozglądała się wokół, stojąc na jakiejś polanie. Czekała na mnie, wtedy, gdy przyleciałem helikopterem. Moje serce zaczęło szybciej bić, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, że cały czas byliśmy obserwowani. Ktoś był tak blisko niej, być może teraz jest. Być może jest w niebezpieczeństwie. Potem było zdjęcie, gdzie wsiadamy do helikoptera, wysiadamy, Chloe zmienia samochód pod swoim starym domem. Zrobiło mi się niedobrze, gdy zobaczyłem fotkę, na której moja dziewczyna stała w zaparowanej łazience w samym ręczniku. Odrzuciłem zdjęcia na kanapę i spojrzałem na Berthę.

-Skąd to masz? – zapytałem ostro, a ona oparła dłonie na biodrach, jakby spodziewała się takiej reakcji.

-Mówiłam, nie powiem. Ale teraz dobrze wiesz, że jestem w stanie zniszczyć twoją karierę i reputację. Jestem w stanie wpoić twoim głupim faneczkom, że to co zawsze im mówiłeś jest kłamstwem, ty lecisz tylko na cycki, jesteś egoistą i chamskim, typowym ruchaczem. Jestem w stanie przedstawić cię mediom jak tylko mi się podoba. Dobrze o tym wiesz. A nie zrobię tego. Nie zrobię nic, jeśli tylko zrobisz to co mówię.

Zaśmiałem się ironicznie, czując jak puszczają mi hamulce.

-Nie nazywaj directioners głupimi faneczkami – wysyczałem przez zęby - Gadaj skąd masz te zdjęcia.

-Nie.

-No mów! Po cholerę ktoś to zrobił?! – wrzasnąłem, zrzucając zdjęcia z kanapy i wstałem wkurzony. Bertha od razu się cofnęła.

-Nie wiem. Może ma obsesję na twoim punkcie. Albo na punkcie Chloe. Serio nie wiem. Ale zdjęcia są twoje, tak samo jak smsy, jeśli tylko będziesz mój przez dzisiejszą noc.

Przejechałem po niej wzrokiem i spojrzałem na nią z niedowierzaniem.

-Naprawdę myślisz, że ją zdradzę?

Bertha przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się lekko.

-Skarbie, przecież nie masz wyjścia.

Wypuściłem głośno powietrze z ust i pociągnąłem za końcówki swoich włosach. Wiedziałem, że ma rację. Stracę wszystko. Ale z drugiej strony, Chloe mnie znienawidzi. Chyba, że uda mi się jakoś to wytłumaczyć. Nic nie czułem do Berthy, wcale mnie nie pociągała i nie miałem ochoty uprawiać z nią seksu, ale nie miałem wyjścia. Byłem rozbity i wraz z momentem, w którym podjąłem decyzję, od razu zacząłem tego żałować.

-Dobra. Ale tylko jeśli powiesz mi kto zrobił te zdjęcia, od kogo wiesz to wszystko i kto za tym wszystkim stoi. Teraz.

Dziewczyna kiwnęła głową, zadowolona.

-Ok.

Wszystko stało się tak szybko. Ledwo wstałem, dotarłem do drzwi, zobaczyłem Chloe. Najpierw nie zauważyłem w ogóle walizki, zwróciłem uwagę na nią dopiero potem. Nie zauważyłem też tego, jak bardzo załamana była. W ogóle czułem się jak na haju, kompletnie nie potrafiłem się skupić na tym, żeby wszystko jej wytłumaczyć. Chciałem ją dotknąć, ale patrzyła na mnie z tak wielką nienawiścią, że zrezygnowałem. A zanim się obejrzałem, dziewczyny już nie było. Stałem na korytarzu jak debil, nawet nie wiedziałem jak długo. Ocknąłem się dopiero w momencie, kiedy wyminęła mnie Bertha, z dziarskim uśmiechem poklepała mnie po plecach i wsiadła do windy, stukając obcasami.

Suka.

Dopiero gdy drzwi się zamknęły, wróciłem do mieszkania. Mogłem biec za Chloe, próbować jej wytłumaczyć, ale wiedziałem, że nie będzie chciała mnie słuchać. Zasłużyłem sobie. Nieważne, że byłem szantażowany i praktycznie zmuszony do tego, żeby ją zdradzić. Zrobiłem to i muszę ponieść konsekwencje. Nie pieprzyłem się z Berthą na łóżku. Nie potrafiłem zrobić tego w tym samym miejscu, gdzie robiłem to z Chloe. Na kanapie w salonie znalazłem stringi blondynki, które od razu z niezadowoloną miną wyrzuciłem do kosza. Jeszcze nie zdążyło do mnie dotrzeć, jak potraktowałem Chloe. Zdałem sobie z tego sprawę dopiero, kiedy wziąłem zimny prysznic i stanąłem w pustym salonie. Rozejrzałem się wokół.

-Kurwa.

Przecież ja zdradziłem własną dziewczynę i nawet za nią nie pobiegłem. Nie zatrzymałem jej. Nie wytłumaczyłem. Pozwoliłem jej myśleć, że zrobiłem to celowo. Złapałem za telefon i automatycznie do niej zadzwoniłem, ale wyskakiwał mi jakiś komunikat, że nie ma takiego numeru. Próbowałem parę razy, ale nic z tego. Poddałem się, usiadłem na kanapie, na której przed chwilą leżałem z Berthą i schowałem twarz w dłoniach.

Co ja do cholery zrobiłem.

W końcu zebrałem się w sobie i poszedłem do Emmy. Byłem wrakiem człowieka, Liam przyjechał i na mnie nawrzeszczał, więc byłem pewny, że Chloe mieszka u nich. Zapukałem energicznie do drzwi i czekałem aż ktoś mi otworzy. W końcu w drzwiach stanęła blondynka i uśmiech zszedł z jej twarzy, gdy mnie zobaczyła.

-Co tu robisz? – zapytała sucho, a ja westchnąłem.

-Jest tu, prawda? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie, wyminąłem ją i ruszyłem w głąb mieszkania. Już miałem ją zawołać, gdy Emma pociągnęła mnie z powrotem w stronę drzwi.

-Ona nie chce z tobą rozmawiać Niall.

-Ale ja muszę z nią porozmawiać, zrozum.

-O czym? I co, wytłumaczysz jej, że ją zdradziłeś?

Przejechałem ręką po włosach.

-Tak, wytłumaczę. To jest bardziej skomplikowane niż myślisz.

-Ją nie obchodzi jak bardzo skomplikowane to jest! Zdradziłeś ją, idioto! Potraktowałeś ją jak jakąś zużytą zabawkę.

Przygryzłem wewnętrzną stronę policzka i rozejrzałem się z desperacją. Nie odpowiedziałem jej, tylko od razu ruszyłem do łazienki, w której świeciło się światło. Nacisnąłem klamkę. Zamknięte.

-Chloe – powiedziałem i słuchałem, czy cokolwiek się odezwie, ale zapanowała cisza. Wiedziałem, że tam jest. Mógłbym przysiąc, że stoi tuż obok i cała się trzęsie. Tak bardzo chciałem ją przeprosić, porozmawiać. Wyjaśnić.

-Zostaw ją Niall. – odezwała się Emma.

Zignorowałem ją. Westchnąłem i oparłem czoło o drzwi, modląc się w duchu, żeby otworzyła drzwi.

-Chloe, proszę. Porozmawiaj ze mną. – powiedziałem błagalnym głosem. Usłyszałem cichy szloch.

-Otwórz drzwi proszę cię… - mój głos stawał się coraz bardziej bezradny, wiedziałem, że nic na to nie poradzę, a dziewczyna nie zamierza mnie widzieć. Zasłużyłem sobie.

-Niall, serio. Chodź. – powiedziała Emma i położyła dłoń na moim ramieniu. Zapanowała cisza. Nagle usłyszałem jej cichy szloch i moje serce się złamało. Płakała. Przeze mnie. Znowu. Boże, jestem takim idiotą. Jak mogłem ją zdradzić. Dlaczego była dla mnie ważniejsza kariera, reputacja, od mojej własnej dziewczyny?!

- Kocham Cię, Chloe. – szepnąłem jeszcze i powoli odsunąłem się od drzwi, po czym pociągnąłem Emmę w stronę korytarza.

-Widzisz, mówiłam ci, że nie chce z tobą rozmawiać. Jak mogłeś się tak zachować?! Po tym co zrobił jej… - urwała i zaczęła się jąkać – Ym, ten. Złodziej telefonu.

Zmarszczyłem brwi.

-Kto?

-No mówię, że…

-Kłamiesz. – złapałem ją za ramiona – O co chodzi?

Zaczęła unikać mojego wzroku, próbowała się wyrwać, ale jej nie pozwoliłem. Ukrywała coś.

-Chloe nie pozwoliła mi mówić…

Zaczynałem panikować. Jezu, ktoś jej coś zrobił? Groził jej? Pobił ją?

-Emma, proszę cię. – powiedziałem błagalnie, patrząc jej w oczy, aż się złamała.

-Ugh. Chodzi o Matta. Bo on… Matt ją zgwałcił.

Przepraszam. Pisałam to teraz na szybko, dlatego jest takie kiepskie.