5

Skomentuj, proszę.

 

 ___________________________________________

 Z kwiatkiem, czy bez?

Jest kiczowaty, bez.

Ale pasuje idealnie do sukienki.

Ugrh.

Znów przyłożyłam kwiatka do włosów i spojrzałam w lustro. Miałam na sobie kremową, koronkową sukienkę, a włosy upięte w koka, który wyglądał, jakbym zrobiła go na szybko 5 minut przed wyjściem, a w rzeczywistości fryzjerka osiągała ten efekt półtorej godziny. Wyglądałam skromnie, ale o to chodziło, bo, jak się okazało, ślub jest kameralny i niewiele osób zostało zaproszonych. Tylko najbliżsi. No i Niall.  Całe wesele z powodu ładnej pogody miało odbyć się na zewnątrz, więc zapowiadało się całkiem spokojne przyjęcie.

-Chloe, pospiesz się! – usłyszałam zza drzwi i spojrzałam ponownie w lustro, w końcu wpinając kwiatka we włosy, po czym złapałam kopertówkę do ręki i wyszłam z pokoju. Na zewnątrz stała już moja siostra i wściekle tupała obcasem, trzymając splecione ręce na klatce piersiowej.

-Ciebie też miło widzieć, siostro! – uśmiechnęłam się przesadnie słodko, a ona wciąż patrzyła na mnie w ten sam sposób.

-No co? – bąknęłam i wzruszyłam ramionami, widząc jej złośliwe spojrzenie.

-Jajco. – odpyskowała mi i przewróciła oczami.

Stare dobre czasy.

Uniosłam brwi i spojrzałam na nią z rozbawieniem.

-Jajco? Ty masz okres czy coś?

Jej wyraz twarzy w ułamku sekundy ze wściekłego zmienił się na zdezorientowany.

-Ym, nie. Nie mam okresu.

Zmarszczyłam brwi w odpowiedzi na jej dziwne zachowanie, ale zanim zdążyłam się odezwać, obie odwróciłyśmy wzrok w stronę otwierających się drzwi na końcu korytarza, a sekundę później wyszła z nich nasza mama. Uśmiechnęłam się na sam jej widok. Wyglądała pięknie w zwykłej, prostej, białej sukni do ziemi. Niepotrzebne były jej świecidełka i inne pierdoły, bo w końcu to ona miała błyszczeć. A nie jej strój. Wyglądała skromnie, ale pięknie. Naprawdę pięknie. Szczególnie z cudownym, szczerym uśmiechem na twarzy.

-To jak, gotowa? – zapytałam i uśmiechnęłam się szeroko.

W ogóle nie mogłam znaleźć Nialla, chociaż ciągle się za nim rozglądałam od dobrych 3 godzin. Impreza trwała w najlepsze i zaczynało już się ściemniać, więc zapaliły się urocze lampki na drzewach i nad stołami, tworząc romantyczny nastrój. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Pomyślałam sobie, że sama też chciałabym mieć wesele w takim klimacie. Rozmarzyłam się, wyobrażając sobie siebie, w pięknej białej sukni, w objęciach miłości mojego życia. Nie obchodziło by mnie nic poza nim i byłabym bezgranicznie szczęśliwa. Spojrzałam na parkiet, gdzie mama tańczyła z Tomem na środku. Była taka szczęśliwa. Trochę jej tego zazdrościłam, ale cieszyłam się, że w końcu znalazła szczęście, a ja mogłam powiedzieć, że się dołożyłam do rozkwitnięcia ich miłości, zapraszając tamtego dnia Toma na kawę. Miałam już wracać wzrokiem na wujka, który był w trakcie opowiadania niezwykle przejmującej historii o swoim traktorze (którą słyszałam już milion razy), gdy nagle przed oczami mignęła mi blond czupryna. Momentalnie wyciągnęłam szyję i po chwili go zobaczyłam. Nagle wszystko przestało się dla mnie liczyć. Siedział parę stolików dalej i z kimś rozmawiał, ale nie widziałam z kim. Wyglądał tak seksownie w garniturze, że od razu zrobiło mi się ciepło. Miałam ochotę go pocałować, przytulić, choćby dotknąć. Chyba wyczuł, że ktoś go obserwuje, bo w sekundzie przeniósł wzrok na mnie.

-Niall. – szepnęłam, chociaż wiedziałam, że mnie nie usłyszy. Zobaczyłam, że wstaje, więc ja również to zrobiłam i ruszyłam w jego stronę, ale nagle zatrzymałam się w półkroku, widząc, jak podaje komuś rękę, a chwilę potem przy jego boku stoi już piękna, wysoka blondynka. Stałam jak wryta, patrząc jak wymijają mnie bez słowa i podążają na parkiet.

Olał mnie!

Nawet nie zaszczycił mnie swoim spojrzeniem.

Jeszcze przez chwilę trwałam w takiej pozie, z lekko rozchylonymi wargami i patrzyłam tępo na parę. Złamał mi serce. Mało powiedziane, on je wyrwał, rzucił na ziemię, a potem jeszcze podeptał. Jak w ogóle mógł coś takiego zrobić? Przecież widział, że wstaję i idę do niego.

A teraz zrobiłam z siebie idiotkę.

W końcu się ocknęłam i rozejrzałam się pospiesznie, ale nikt nie zauważył mojego dziwnego zachowania, więc ruszyłam do budynku weselnego, udając, że wszystko było zaplanowane. Parę minut potem znalazłam się w łazience i oparłam się rękami o umywalkę. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Widziałam w swoich oczach ból, ale nie płakałam. Powstrzymałam się. Nie potrafiłam patrzeć na niego z inną dziewczyną, to niszczyło mnie od środka. Może nie płakałam dlatego, bo miałam wrażenie, że zrobił to specjalnie, jakby chciał, żebym była zazdrosna. To byłoby do niego zupełnie niepodobne, ale tak wiele rzeczy zmieniło się odkąd pojawiłam się ponownie w Londynie, że już nic nie mogło mnie zdziwić.

Nagle drzwi do łazienki się otworzyły, więc szybko odkręciłam kran i zaczęłam myć ręce, jak gdyby nigdy nic. Kątem oka spojrzałam w lustro i aż wzdrygnęłam się, widząc, że do łazienki weszła ta sama blondynka, która przyszła na ślub MOJEJ mamy, z MOIM chłopakiem. Tzn. byłym chłopakiem. Dziewczyna o dziwo nie poszła do toalety, tylko stanęła przy umywalce obok i znów miałam wrażenie, że zrobiła to specjalnie. Spojrzałam na nią w lustrze i momentalnie ogarnęła mnie zazdrość. Miała tak idealną figurę i cerę, dojrzały wygląd i burzę błyszczących, gęstych blond włosów. Przeniosłam wzrok na swoje odbicie i westchnęłam cicho, widząc marną, skromną dziewczynę, która wyglądała na góra 18 lat z płaskim biustem. Czułam się przytłoczona w towarzystwie tej dziewczyny, a moja samoocena drastycznie spadła w dół, poniżej całkowitej skali. Zakręciłam kran i podeszłam do suszarki, zaczynając suszyć dłonie, podczas gdy ona malowała sobie usta szminką. To było strasznie niezręczne. Ratował mnie tylko dźwięk suszarki, inaczej byłoby tu przeraźliwie cicho. Otworzyłam drzwi i już miałam wychodzić, gdy usłyszałam za sobą jej głos. Równie idealny jak wygląd.

-Nie zamierzałam zabierać ci chłopaka. – powiedziała tylko nawet na mnie nie patrząc.

Ale to zrobiłaś.

Zmarszczyłam brwi i po prostu wyszłam z pomieszczenia, nie odzywając się do niej nawet słowem. No cóż, to było trochę dziwne. Skręcając na korytarz wpadłam na sprawcę całego zdarzenia. Zupełnie zdezorientowana i wkurzona całą sytuacją chciałam go ominąć, nawet na niego nie patrząc, ale złapał mnie za rękę. Spojrzałam zdziwiona na jego dłoń zaciśniętą na moim nadgarstku i wyrwałam rękę z jego uścisku, ale nie ruszyłam się z miejsca. Miałam okazję, żeby z nim porozmawiać. W końcu.

-Ładnie ci z tym kwiatkiem. – uśmiechnął się blado, ale kompletnie to zignorowałam, tak samo jak motyle w moim brzuchu, budzące się ze snu.

-Czemu uciekłeś ze szpitala?

Zmarszczył brwi.

-Nie uciekłem.

-Uciekłeś. Unikasz mnie.

-Nie.

-Tak. Czemu nie odbierałeś telefonu?

-Nie słyszałem.

-Jasne. Mogłeś oddzwonić geniuszu. Dlaczego mnie tak traktujesz?

Popatrzył gdzieś nade mną. Odwróciłam się i zobaczyłam za sobą blond seksbombę.

-Pogadamy o tym kiedy indziej. – powiedział szybko.

-Chcę rozmawiać teraz! – krzyknęłam, powodując, że dziewczyna aż zatrzymała się w półkroku.

Chłopak spojrzał na mnie wkurzony.

-Niech na razie zostanie tak jak jest. – syknął i nie dając mi odpowiedzieć, ominął mnie i ruszył w stronę dziewczyny. Objął ją a ja po raz kolejny stałam tak jak debil. Ale tym razem ogarnęłam się szybciej niż przedtem, odwróciłam się na pięcie i pewnym krokiem ruszyłam w stronę wyjścia. W środku jednak czułam zupełną pustkę i zdezorientowanie. Nie miałam pojęcia co się dzieje, czemu się tak zachowuje, dlaczego mnie tak rani i robi to umyślnie, co to za dziewczyna, ani dlaczego ma takie zmienne humory. Tyle pytań, a żadnej odpowiedzi.

Ale skoro chce wojny, to ją dostanie.

Resztę wieczoru spędzałam tańcząc na parkiecie z kuzynami i bawiąc się z moją małą kuzynką Sophie, która była tutaj równie samotna jak ja. Na jej nieszczęście była jedynym dzieckiem na przyjęciu i było mi jej żal, więc zajęłam się nią, bo i tak nie miałam nic lepszego do roboty a już na pewno nie chciałam patrzeć, jak Niall i jego seksbomba świetnie się bawią. Przez resztę wieczoru ich ignorowałam, udając, że jestem ponad to.

Tańczyłam na parkiecie z trzyletnią dziewczynką na rękach od dobrej godziny i zdążyłam się już zmęczyć, więc w końcu postawiłam ją na ziemi, a ona myśląc, że pobawimy się w berka, zaczęła uciekać. Nie no spoko, tylko że wśród tłumu pijanych krewnych na parkiecie ciężko było znaleźć dziewczynkę, która miała może 1 m wzrostu. Zaczęłam się za nią rozglądać, przeciskając się przez parkiet, aż w końcu wyszłam z tłumu i rozejrzałam się wokół. Zobaczyłam ją w ostatnim momencie, kiedy wybiegała rozbawiona przez bramę posiadłości.

-Sophie! – krzyknęłam i szybko pobiegłam za nią. Po chwili wybiegłam za bramę na ulicę, gdzie ku mojej uldze nie leżały na środku dziecięce zwłoki całe we krwi, ale zamiast tego zobaczyłam młodego chłopaka w białej koszuli i czarnym krawacie. W identycznym kolorze były jego włosy, a cera bardzo blada. Trzymał na rękach śmiejącą się dziewczynkę i uśmiechał się do niej. Dopiero po chwili mnie zauważyli i chłopak przeniósł na mnie wzrok. Miał piękne oczy. Szaro niebieskie, idealnie kontrastujące z czarnymi włosami. Trochę różniły się od oczu Nialla, bo w nich zawsze można było zobaczyć ciepło i jego oczy zawsze mnie hipnotyzowały. Natomiast ten chłopak miał raczej zimne spojrzenie, z którego nie można było wyczytać nic prócz przenikliwości i jakiegoś rodzaju nutki tajemnicy.

Przestań myśleć o Niallu.

Uśmiechnęłam się delikatnie, a Sophie wyciągnęła ręce w moją stronę. Wzięłam ją na ręce, nie odwracając wzroku od chłopaka.

-Dzięki. – powiedziałam cicho, a chłopak się zaśmiał.

-Nie ma sprawy. Powinnaś bardziej uważać. – puścił mi oczko.

Czułam jak się rumienię.

To nienormalne.

-Z natury jestem straszną niezdarą. – uśmiechnęłam się lekko, po czym trzymając dziecko na rękach, odwróciłam się z zamiarem odejścia.

-Zaczekaj. – powiedział szybko chłopak więc spojrzałam na niego ponownie, a on wyciągał już do mnie prawą dłoń.

-Jestem Matt.

Uśmiechnęłam się i uścisnęłam jego rękę.

-Chloe.

-Ładnie. Dasz mi swój numer? – zmarszczyłam brwi, zdziwiona jego bezpośredniością. Odwróciłam się na chwilę, bo Sophie zaczęła się wiercić na moich rękach i zauważyłam Nialla, opartego paręnaście metrów od nas o drzewo. Pił coś ze szklanki i patrzył wściekłym wzrokiem w naszą stronę. Uśmiechnęłam się do siebie przebiegle i odwróciłam się do chłopaka.

-Jasne! – uśmiechnęłam się szeroko i po chwili wstukałam swój numer do jego telefonu a on swój do mojego. Cały torcik zemsty udekorowałam jeszcze wisienką, gdy pocałowałam go w policzek i wciąż uśmiechnięta wróciłam na imprezę. Prawdę mówiąc, nawet nie zamierzałam do niego dzwonić, chciałam tylko wkurzyć Nialla. Ominęłam blondyna jak gdyby nigdy nic, rozmawiając z Sophie, ale widziałam kątem oka jego tępy wyraz twarzy.

Nie spodziewał się tego.

I dobrze.

Niech poczuje się tak jak ja.

Trochę zazdrościłam Sophie, że musiała iść spać już o 22, chociaż ona kopała swojego tatę i krzyczała, że nie chce iść spać. Cóż, chętnie bym się z nią zamieniła. Cholernie mi się nudziło i szczerze mówiąc najchętniej też poszłabym spać, ale nie chciałam zostawiać mamy w tak ważnym dla niej dniu. Westchnęłam i wzięłam butelkę wina, po czym odeszłam jak najdalej od całego towarzystwa. Znalazłam jakiś leżak w ustronnym miejscu w ogrodzie z daleka od wszystkich i położyłam się na nim zadowolona. Spojrzałam na gwiazdy i otworzyłam butelkę, po czym napiłam się wina z gwinta. Stoczyłam się tak bardzo, że piję sama, ekstra.

Ale miałam powody. Na przykład to, że kompletnie nie wiedziałam co się dzieje pomiędzy mną i Niallem. No i seksbombą, która jakimś cudem wiedziała, że chodziłam z blondynem. Chociaż w sumie, było dość głośno kiedyś o mnie w internecie, więc może po prostu mnie kojarzyła stamtąd. Albo jej powiedział. Nieistotne, i tak nie chciałam mieć z nią nic wspólnego. Chciałam odzyskać swojego chłopaka, chociaż to było bez sensu, bo za dwa dni i tak wyjeżdżam. Jestem strasznie samolubna, ale chciałabym go mieć tylko dla siebie. Właśnie, a jutro Niall ma urodziny. Pociągnęłam kolejny łyk z butelki i wyciągnęłam telefon po czym wybrałam numer do Emmy. Odebrała po kilku sygnałach.

-Emma? Cześć, co tam?

-Ymm, nic ciekawego. Siedzę z Liamem i się opierniczamy. A jak tam wesele?

Uśmiechnęłam się sztucznie sama do siebie i znów się napiłam.

-Świetnie. Niall przyszedł z dziewczyną.

-Co?! Jaką dziewczyną?! – przyjaciółka wyraźnie się ożywiła.

-Nie wiem, jakaś blondynka. Pewnie modelka.

Wzruszyłam ramionami.

-Ej czekaj, chyba wiem która. Bertha Rasac. Była z nim często widywana.

Bertha.

O boże, jest taka idealna, a rodzice skrzywdzili ją imieniem Bertha?!

Wybuchłam niepohamowanym śmiechem i pociągnęłam łyk wina. Zaczęłam się głośno śmiać, a po drugiej stronie panowała cisza. Właściwie to nie wiem, czemu się tak śmiałam. Ale wtedy wydawało mi się to śmieszne, nawet bardzo.

No bo błagam, Bertha?

-Czy ty jesteś pijana? – zapytała Emma po drugiej stronie telefonu, a ja momentalnie zamilkłam.

-Nie, co ty. Ja nie piję - przewróciłam oczami.

-Ta jasne, Close – wyczułam w jej głosie ironię. Prychnęłam cicho i przypomniałam sobie prawdziwy powód mojego telefonu do niej.

-A właśnie, Niall ma jutro urodziny, nie?

-Noo, i co?

-Robi imprezę?

-Chcesz się wbić?

-Może.

Przyjaciółka zaśmiała się.

-Chcesz go odzyskać?

Przełknęłam ślinę.

Nawet nie wiesz jak bardzo. Nienawidzę widzieć go z inną.

-Raczej wkurzyć.

-Ale jak?

-Jeszcze nie wiem. Coś wymyślę.

-Kłamiesz, Chloe. Znam cię na wylot i wiem, że chcesz go odzyskać.

-Wyjeżdżam pojutrze.

-No i co, i tak pewnie wrócisz na święta.

-Nie. Nawet tak nie myśl. I tak ma już tą swoją Berthę – hahahahahahahahahaha – i niech będzie z nią  szczęśliwy.

Usłyszałam głośne westchnięcie.

-Dobrze wiesz, że mógłby ją zostawić dla ciebie nawet teraz. Ty nie wiesz jak on się zachowywał czasami, kiedy ciebie nie było. Odkąd znów się pojawiłaś, on znowu jest normalny. Uspokajasz go. To chore, że ciągle się tak mijacie, skoro oboje wiecie i wszyscy wokół wiedzą, że pasujecie do siebie idealnie. Gdyby tylko wiedział, że dalej coś do niego czujesz, to myślę, że mógłby nawet pojechać za tobą do LA.

-Nie chcę, żeby za mną jechał. Nie chcę go więcej ranić, dlatego chcę już wyjechać.

-Ale wcześniej chcesz iść na imprezę. Po co?

-Żeby się pobawić. Dawno nie gadałam z chłopakami, a Harrego i Louisa nie widziałam w ogóle. Trzeba nadrobić zaległości.

-Nie rób niczego głupiego. Nie musicie robić sobie ciągle na złość z Niallem, bo to naprawdę do niczego nie prowadzi.

-Sam zaczął. – jęknęłam, czując jak kręci mi się w głowie od alkoholu. Matko, ależ ja mam słabą głowę. – Dobra, kończę. Wyślij mi smsem jego adres.

-Naprawdę zamierzasz tam iść?

-Tak i nie powstrzymasz mnie.

-No dobra, dobranoc pijaczko.

Zaśmiałam się.

-Odwal się. – powiedziałam i rozłączyłam się. 

Zamknęłam oczy i rozłożyłam się wygodnie na leżaku. Kręciło mi się w głowie, więc stwierdziłam, że już tam zostanę. W końcu jutro też się nie wyśpię. Jeszcze nie wiedziałam tak naprawdę po co pójdę na tą imprezę urodzinową. Ale chciałam iść. Może by po prostu zobaczyć jak zareaguje na moją obecność.

Na wstępie przepraszam, że publikuję takie krótkie rozdziały, 

ale po prostu nie mam czasu na napisanie czegoś dłuższego. 

Standardowo dziękuję wam, że jesteście. Bardzo mnie wspieracie. 

I przypominam, jeśli ktokolwiek ma możliwość zareklamowania 

mojego fanfiction to byłabym bardzo bardzo wdzięczna. 

Następny rozdział prawdopodobnie za tydzień. 

Zazdro dla tych, którzy mają ferie. 

Kocham was i w ogóle. 

A, i zajrzyjcie proszę do zakładki z Bohaterami!