4

Przewróciłam się na drugi bok, czując, że dosięgają do mnie promienie słoneczne zza okna. Sięgnęłam dłonią po omacku obok siebie, ale nie odszukałam chłopaka.  Przejechałam jeszcze dłonią po łóżku, ale wciąż nie mogłam go znaleźć, więc uchyliłam delikatnie jedną powiekę, a potem zdziwiona otworzyłam całkiem oczy i podniosłam się do pozycji siedzącej. Byłam na łóżku sama, a miejsce obok mnie było zimne, jakby zupełnie nikogo tutaj nie było. Zmrużyłam oczy, nie będąc pewna czy mi się to po prostu nie przyśniło. W tym samym momencie do pomieszczenia weszła jakaś drobna szatynka w białym fartuchu. Uśmiechnęła się przyjaźnie, widząc, że nie śpię, a ja popatrzyłam na nią zdezorientowana.

-Był tutaj jakiś chłopak?

Kobieta stanęła w miejscu i zmarszczyła brwi.

-Nie, nikogo nie widziałam.

-Jest pani pewna? – nie dawałam za wygraną – Blondyn, średni wzrost…

-Nikogo nie widziałam. – powtórzyła i spojrzała na mnie niepewnie – Dobrze się pani czuje?

Wysiliłam się na uśmiech. Już nic nie rozumiałam.

-Tak, oczywiście.

-To świetnie, bo może się pani przebrać i jest pani wolna. Wyniki badań są w porządku, więc nie ma sensu, żeby pani tutaj dłużej siedziała. – oznajmiła z uśmiechem wyszła z sali.

-Świetnie. – bąknęłam sama do siebie i delikatnie zsunęłam się z łóżka, gdy natknęłam się na fotel, a na nim niedbale rzucony koc. Uniosłam kącik ust do góry.

Musiał tutaj być.

Wychodząc ze szpitala stwierdziłam, że nie mam żadnego transportu do domu, więc wyciągnęłam telefon który, jak się okazało, był wyłączony. Włączyłam go i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, zaczęły napływać powiadomienia, smsy, nieodebrane połączenia. Stałam jak debilka na parkingu i patrzyłam na telefon, który co pół sekundy charakterystycznie pikał. Rozejrzałam się wokół, a ludzie patrzyli na mnie podejrzliwie. Zignorowałam ich i w końcu telefon się uspokoił. Miałam 29 nieodebranych połączeń i również ponad 20 smsów. Wszystkie połączenia od mamy, a smsy od Emmy. Nie było nic od Nialla. Przygryzłam dolną wargę. Chciałam do niego zadzwonić, ale nie mogłam znaleźć jego numeru.

No tak, przecież go usunęłam.

Zrezygnowana westchnęłam i ruszyłam na najbliższy przystanek autobusowy. Usiadłam na ławeczce i wyciągnęłam z torebki lusterko i tusz do rzęs. Pomalowałam je delikatnie i sięgnęłam po torbę, by wrzucić do niej z powrotem kosmetyki, ale usłyszałam  nade mną jakiś cichy, zawstydzony głos.

-Ch-chloe Woods?

Podniosłam wzrok i zobaczyłam przed sobą dziewczynę. Miała może 15 lat i uśmiechała się do mnie niepewnie, a na jej twarzy widać było delikatne rumieńce. Wyglądała zupełnie jak ja kiedyś. Założyła zawstydzona kosmyk włosów za ucho.

-Tak, ale.. znamy się? – zapytałam, nie mogąc skojarzyć twarzy dziewczyny.

-N-nie… Tylko wiesz, bo ty jesteś…

I wtedy zauważyłam koszulkę z logo 1D, którą miała na sobie. Uśmiechnęłam się do siebie i spojrzałam na dziewczynę, przerywając jej w połowie zdania.

-Dziewczyną Nialla, tak. To znaczy byłą dziewczyną. – poprawiłam sama siebie i uśmiechnęłam się przyjaźnie.

-Uhm, tak. Mogłabym sobie zrobić z tobą zdjęcie? Zawsze cię lubiłam i w ogóle… - spuściła wzrok na swoje buty i zaczęła bawić się swoimi palcami.

Boże, była taka nieśmiała!

Zachichotałam cicho i wstałam, zostawiając torebkę na ławce.

-Pewnie.

Dziewczyna od razu się ożywiła i wyciągnęła swój telefon. Stanęłam obok niej, a ona wyciągnęła telefon przed siebie i zrobiła nam zdjęcie. Uśmiechnęłam się do zdjęcia, jednak nie patrzyłam w obiektyw. Moją uwagę przyciągnęły jej nadgarstki, pełne czerwonych kresek. Gdy tylko dziewczyna zrobiła zdjęcie, chwyciłam jej rękę i przyjrzałam się jej z bliska. Ona próbowała ją wyrwać, ale  spojrzałam jej w oczy, w których momentalnie pojawiły się łzy.

-Dlaczego to robisz? – zapytałam cicho.

-Ja… Nieważne.

Wciąż patrzyłam na nią poważnie, nie dając za wygraną, aż w końcu się poddała.

-Ja nie daję rady czasem. Nikt mnie nie lubi, bo jestem brzydka i gruba, wszyscy się ze mnie śmieją… - zaczęła, wycierając oczy rękawem.

-Hej. – złapałam ją za ramiona i zmusiłam żeby na mnie spojrzała – To idioci. Jesteś piękna, pamiętaj o tym. Nie jesteś sama. Jest masa ludzi na świecie, którzy cię kochają. Twoi rodzice, ja, oni. – dotknęłam jej brzucha, wskazując na logo zespołu i uśmiechnęłam się do niej szczerze – Nie warto tego robić. Wszystko będzie dobrze, głowa do góry. Pokaż im wszystkim, że nie są tego warci. Pokaż im, że jesteś silna. Bo jesteś, kochanie. Możesz pokazać im, że nie są w stanie cię zniszczyć, musisz tylko w siebie uwierzyć.

-Chciałabym być taka jak ty… - szepnęła cicho.

Co? Jak ja? A co niby takiego wyjątkowego jest we mnie?

-Mimo wszystko ja też nie radzę sobie z problemami.  – westchnęłam - To przeze mnie rozstaliśmy się z Niallem. To była tylko moja wina, bo nie pokazałam, że jestem silna. Nie wykorzystałam swojej szansy. Jestem tchórzem. – przyznałam sobie bolesną prawdę i zauważyłam, że nadjeżdża mój autobus. Sięgnęłam po swoją torebkę i spojrzałam na dziewczynę.

-Pamiętaj. Nie jesteś sama. – powiedziałam i przytuliłam ją mocno do siebie. Usłyszałam jeszcze ciche dziękuję i ruszyłam w stronę autobusu. Wsiadając usłyszałam jeszcze ją za sobą.

-Chloe?

Odwróciłam się i spojrzałam na dziewczynę.

-Tak?

-Wcale nie jesteś tchórzem. Prawdę mówiąc, jesteś najsilniejszą kobietą jaką znam.

Wciąż nie mogłam zapomnieć o tej dziewczynie i o tym, co mi powiedziała. Myślałam o tym całą drogę do domu. Odrzuciłam te myśli dopiero, gdy zobaczyłam wóz policyjny pod domem. Zrobiłam wielkie oczy i wpadłam do domu, a tam zastałam zapłakaną mamę na kanapie, a wokół niej 3 facetów w mundurach i stojącego za nią Toma, który opiekuńczo głaskał ją po głowie. Wszyscy nagle odwrócili wzrok i spojrzeli prosto na mnie.

-Co? – zapytałam zdziwiona, a rodzicielka rzuciła się na mnie dokładnie tak, jak rzuciła się na mnie kiedy pierwszy raz zobaczyła mnie od dwóch lat.

-Chloe! Słońce, gdzie ty byłaś?! Odchodziłam od zmysłów, myślałam, że ktoś cię porwał i…

-Niall do ciebie nie zadzwonił?

-Nie, dlaczego miałby dzwonić?

Westchnęłam.

-Mamo, przepraszam. Miałam wypadek… - zaczęłam, ale mi przerwała.

-O mój boże, nic ci nie jest?!

-Nie. Wjechałam w ciężarówkę, auto jest w naprawie. Potem z Niallem pojechaliśmy do Emmy i dostałam atak… wiesz. Ale zostawiłam inhalator w samochodzie, więc zawieźli mnie do szpitala, ale zemdlałam i obudziłam się w środku nocy. Dopiero rano mnie wypuścili ze szpitala. Musiałam wracać autobusem, dlatego tak długo mnie nie było. Myślałam, ze cię powiadomił, przepraszam…

-Nie szkodzi. Najważniejsze, że nic ci nie jest. – pociągnęła nosem i uśmiechnęła się, a potem szczelnie oplotła mnie ramionami, chociaż była niższa ode mnie. Przygryzłam dolną wargę i poklepałam kobietę po plecach. W tym czasie trzech facetów wyszło, kiwając do mnie głową na pożegnanie. – Czyli między wami jest już ok?

-Hm? – zamyślona spojrzałam na rodzicielkę.

-No wiesz, ty i ten uroczy chłopak, Neil.

-To jest Niall, mamo. – zaśmiałam się.

Speszona uśmiechnęła się szeroko.

-A tak, przepraszam. Więc, jest ok?

-Hm, sama nie wiem. – wzruszyłam ramionami i ruszyłam do kuchni, nie chcąc dłużej o tym rozmawiać – Jest coś do jedzenia?

Mama poszła za mną i usiadła na krześle barowym, podczas gdy ja otworzyłam lodówkę i szukałam w niej czegoś konkretnego do jedzenia.

-Bo wiesz, słońce. Zaprosiliśmy go z Tomem na nasz ślub – powiedziała niepewnie.

Zamarłam , wpatrując się pustym wzrokiem na jogurt truskawkowy. Dopiero po chwili wystawiłam głowę znad lodówki i spojrzałam na rodzicielkę.

-Że co? – wydusiłam z siebie.

-No wiesz, Tom go zna, ja go znam, ty go znasz, poza tym dużo dla nas zrobił, np. kupił ten dom i w ogóle jest dla nas bardzo…

-To nie jest powód, żeby go zapraszać na ślub! – trzasnęłam drzwiami od lodówki, powodując, że kobieta aż podskoczyła na krześle – Dobrze wiedziałaś, że nie jest między nami dobrze.

-Tak wiem, ale pomyślałam, że może się pogodzicie i… - zaczęła, ale jej przerwałam.

-To źle myślałaś. – syknęłam i wyminęłam ją, po czym ruszyłam do swojego pokoju.

Może zareagowałam zbyt ostro, ale byłam zła, bo kompletnie nie wiedziałam na czym stoję. Nie byłam pewna czy on w ogóle był wtedy w tym szpitalu, co się wydarzyło itd. Nie byłam pewna co jest prawdą, a co tylko wytworem mojej wyobraźni i musiałam się tego dowiedzieć. Chwyciłam telefon i napisałam Emmie smsa, żeby wysłała mi numer do blondyna. Już po kilku minutach otrzymałam odpowiedź z numerem bez zbędnych pytań, na szczęście. Wystukałam numer i rzucając się na łóżko, kliknęłam zieloną słuchawkę. Nie odbierał. Westchnęłam cicho i podjęłam druga próbę, ale znów to samo. Odczekałam parę minut, po czym zadzwoniłam do niego trzeci raz, ale tym razem od razu włączyła się poczta głosowa. Spojrzałam zdziwiona na telefon i rozłączyłam się.

Unikał mnie.

Ewidentnie to robił.

Przecież to bez sensu, skoro za dwa dni i tak będzie zmuszony, żeby ze mną porozmawiać na weselu. Może to zaproszenie na ślub wcale nie było takim głupim pomysłem?

Usłyszałam pukanie do drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę.

-Proszę – bąknęłam i po chwili zobaczyłam, jak mama niepewnie wchodzi do pokoju.

-Chloe, przepraszam. Nie wiedziałam, że…

Machnęłam na nią ręką i uśmiechnęłam się szeroko.

-Nie, to ja przepraszam. Miałaś rację. To dobrze, że go zaprosiłaś.

Rodzicielka zamrugała parę razy oczami, nie rozumiejąc o co mi chodzi, ale zignorowałam to.

-Więc… Pokażesz mi swoją suknię ślubną?

Niall

Spojrzałem obojętnie na telefon, leżący na stole pomiędzy mną, a Zaynem, który akurat znów zaczął dzwonić i wibrować poruszając całym meblem.

-Nie odbierzesz? – zapytał Zayn i spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.

-Nie. – odparłem.

Chłopak wstał i spojrzał na telefon. Gdy zobaczył na wyświetlaczu „Chloe ;*”  otworzył szeroko oczy i sięgnął po urządzenie, ale byłem szybszy i zgarnąłem telefon po czym opadłem znów beztrosko na fotel i uśmiechnąłem się przebiegle do kumpla. Telefon akurat przestał dzwonić.

-Może coś się stało, skoro do ciebie dzwoni, Niall.

Zaśmiałem się krótko.

-Dzwoni, bo nie jest pewna czy z nią spałem. Poszedłem stamtąd jak tylko zasnęła, kiedy zorientowałem się, że to prowadzi do sytuacji, której chcę uniknąć.

Mulat zmarszczył brwi, patrząc na mnie jak na idiotę.

-Niby jakiej sytuacji? Że będziecie razem? Przecież to chyba dobrze!

-Już wolę żeby mnie znienawidziła. Nie pozwolę, żeby znowu cierpiała.

 Zayn pochylił się nad stołem i spojrzał na mnie uważnie.

-Kłamiesz. Ty się jej zwyczajnie boisz. – uśmiechnął się triumfalnie.

No chyba go pojebało.

-Co? Niby jak… - nie dokończyłem, bo telefon znów zaczął dzwonić, więc wkurzony odrzuciłem połączenie i całkiem wyłączyłem urządzenie.

-Powinieneś odebrać.

Znów zaczyna…

-Nie.

-Unikasz jej.

-Nie! Jak odbiorę to pomyśli, że mi zależy.

Zayn uniósł brwi i przysunął się jeszcze bliżej mnie.

-A nie zależy ci?

Trafił w czuły punkt. Oczywiście, że mi zależało. Wtedy w samochodzie, kiedy wiozłem ją do szpitala, a ona zamknęła oczy, myślałem, że to koniec. Że straciłem ją na zawsze. Moje serce rozpadło się na miliony małych kawałeczków, w sekundzie ktoś jakby wyssał ze mnie całą radość. Czułem, że nie mam po co już żyć. Miałem ochotę krzyczeć, płakać, miałem ochotę zginąć. Spojrzałem w lusterko i najpierw zauważyłem, że mam łzy w oczach, co było do mnie niepodobne. A potem zobaczyłem, że jej klatka piersiowa się unosi. Lekko, ale unosi. Wtedy znów jakby wróciła do mnie nadzieja. Dziękowałem Bogu za to, że pozwolił jej przeżyć, bo to naprawdę graniczyło z cudem w tamtej sytuacji. Leżała nieprzytomna na tym cholernym łóżku szpitalnym i czułem się wtedy dokładnie tak, jak po incydencie z Tamarą, kiedy siedziałem przy niej bezradnie, nie będąc w stanie nic zrobić. Czułem się okropnie, obwiniałem się o wszystko. Aż w końcu się obudziła i jakimś cudem spałem z nią w jednym łóżku. Głaskałem ją delikatnie po głowie aż zasnęła. Spała tak spokojnie, z głową na mojej klatce piersiowej, z delikatnym uśmiechem na twarzy. Ale wiedziałem, że nie mogę do tego dopuścić. Obiecałem sobie, że będę ją od siebie odpychał, żeby tylko nie chciała ze mną z powrotem być. Nasz związek przyniósł jej tyle cierpienia, tyle przeze mnie przeszła, że nie mogłem zrobić jej tego ponownie. Ale jednocześnie za każdym razem, gdy ją widziałem, miałem ochotę ją pocałować, powiedzieć, że już jest bezpieczna i pokazać jej jak bardzo ją kocham.

-Halo! – Zayn pomachał mi dłonią przed twarzą, a ja zamrugałem parę razy oczami.

-Co? Nie. Nie zależy mi.

-Kłamiesz – prychnął – Kochasz ją jak debil.

-Skończ już.

Sięgnąłem znowu po telefon i go włączyłem, ale ku mojemu zdziwieniu dziewczyna więcej nie zadzwoniła.

A co jeśli ją zraniłem?

Wszedłem na internet i wszędzie, dosłownie wszędzie pisali o powrocie Chloe i o tym, że „stara miłość nie rdzewieje”. Zmarszczyłem brwi i włączyłem jakiś artykuł na ten temat.

„[…] dziewczyna po dwóch latach znów się ujawniła. Najnowsze informacje podają, że Chloe Woods, dawna wybranka Nialla Horana z One Direction przebywa obecnie w Londynie i była widziana pod szpitalem dzisiejszego ranka. Prawdopodobnie Chloe jest w ciąży z naszą gwiazdą i spodziewają się małych Horanków!”

Co za brednie.

Małe Horanki, ja pierdole.

Przewróciłem oczami sam do siebie i włączyłem twittera, gdzie natomiast wszyscy  pytali mnie czy wróciliśmy do siebie. Przypadkowo natknąłem się na zdjęcie Chloe z jakąś dziewczyną, zrobione telefonem. Spojrzałem na Close. Była taka piękna, nawet bez makijażu, aż sam uśmiechnąłem się do telefonu. Dopiero po chwili zauważyłem podpis do zdjęcia.

„Ta dziewczyna daje mi siłę. Chyba właśnie uratowała mi życie.”

A mnie ta dziewczyna nigdy nie przestanie zadziwiać.

Nawet sobie nie wyobrażacie jaką miałam minę gdy zobaczyłam 40 komentarzy pod poprzednim postem! Bardzo bardzo bardzo wam dziękuję, pozytywnie mnie zaskoczyliście!

Paryż jest piękny, nawet o takiej paskudnej porze roku!

Zwiedziłam tyle rzeczy, było tyle śmiechu, tyle wspomnień.

Naprawdę niesamowite przeżycie, jeśli bd miały kiedyś okazję to zapraszam do Paryża! Haha, w Wersalu jakiś chińczyk z ochrony dał mi kwiatka z origami aww. Byłam pierwszy raz w Starbucksie z Agą, kupiłyśmy sobie kawy i były tak niedobre, że wylałyśmy je do kibla w McDonaldzie, ale wszystkim mówiłyśmy, że była pyszna XD Disneyland bajka, aczkolwiek byłam na niego trochę za stara i większość rzeczy wydawała mi się nudna. Oczywiście oprócz Space Mountain (rollercoaster), bo to było świetne!

Co do rozdziału, krótki i kiepski, ale nic na to nie poradzę.

Kocham was!