25

Gdy tylko się odwrócił, miałam ochotę krzyknąć za nim i zatrzymać go przy sobie, ale powstrzymałam się resztkami rozsądku.

Przecież sama tego chciałaś Chloe. Ciągle mu mówiłaś, że ma cię zostawić w spokoju, więc spełnił twoją prośbę.

Dopiero teraz jednak zdałam sobie sprawę z tego, że wcale tego nie chcę. Nie chcę, żeby zostawiał mnie w spokoju, chcę żeby był przy mnie i mnie chronił.

Zrobiłam krok do przodu i otworzyłam usta, żeby go zawołać, ale po chwili je zamknęłam. To bez sensu. Objęłam się rękami i patrzyłam na niego, powtarzając cicho, żeby się odwrócił. Ale nie zrobił tego, tylko założył kaptur na głowę i zniknął w końcu w cieniu jakiegoś budynku. Chciało mi się płakać. Łzy napłynęły mi do oczu, ale potrząsnęłam głową, odwróciłam się i biorąc głębokie wdechy, wróciłam do mieszkania.

Nie powiedziałam Alice o tym, że spotkałam Nialla, ani o tym, że pobił Matta. Sama nie wiem dlaczego, może po prostu bałam się, że zacznie mnie oceniać. Powie, że mogłam za nim biec. Albo powie, że mogłam podbić mu drugie oko. Cóż, druga opcja jest bardziej prawdopodobna. Nie mogłam uwierzyć, że Niall przyjechał tutaj taki kawał drogi tylko po to, żeby się zemścić za mój gwałt. Coraz bardziej przekonywałam się do tego, że Emma miała rację, a blondyn po prostu mnie chronił. Ale to było bez sensu i wciąż nie potrafiłam tego zrozumieć. A teraz pewnie zniknie z mojego życia. Na samą myśl o tym bolało mnie serce. Sama tego chciałam. A przynajmniej próbowałam przekonać samą siebie, że tego chciałam, chociaż w rzeczywistości było zupełnie odwrotnie.

Następnego dnia rano Alice mnie obudziła, skacząc po moim łóżku. Przewróciłam się na drugi bok, mrucząc coś pod nosem i przytuliłam się mocniej do kołdry. Wtedy ona gwałtownie za nią pociągnęła z taką siłą, że spadłam razem z nią na podłogę.

-Porąbało cię? A jakbym spadła na brzuch i coś by się stało dziecku? - mruknęłam do niej, podnosząc się do pozycji siedzącej. Brunetka tylko przewróciła oczami i pochyliła się nade mną z łóżka, uśmiechając się szeroko.

-Nic by mu nie było. Twoje dziecko będzie tak silne jak mamusia.

Spojrzałam na nią, unosząc brwi, a ona zrobiła dziubek i cmoknęła powietrze.

-Chcesz się przekonać o mojej sile? Bo ja bardzo chętnie ci zrobię pokaz moich umiejętności. - powiedziałam, po czym udałam, że podwijam rękawy.

Przyjaciółka jednak tylko zeskoczyła z łóżka i udała się do kuchni.

-Co chcesz na śniadanie? Jakieś ogórki z czekoladą? - zapytała, śmiejąc się.

-Nie, ale zjadłabym ogórka z dżemem truskawkowym.

Alice wystawiła głowę zza ściany i spojrzała na mnie, krzywiąc się.

-Mówisz serio?

-Jestem śmiertelnie poważna. - odparłam, patrząc na nią obojętnie, a ona otworzyła szerzej oczy.

-O FUJ! - krzyknęła, po czym zniknęła w kuchni. Zaśmiałam się i podniosłam się z podłogi, po czym ruszyłam do szafy, żeby się przebrać. Jezu, prawie same luźne sukienki. Gdzie się podziały moje T-Shirty? Alice zbyt drastycznie zmieniła moją garderobę. Założyłam pierwszą lepszą sukienkę, a przyjaciółka w końcu wróciła do pokoju z talerzem, na którym znjadowaly się kanapki z dżemem i ogórkiem kiszonym. Miała wyraz twarzy, jakby miała zaraz zwymiotować. Zaczęłam się śmiać, zabrałam jedną kanapkę i ugryzłam, żując przy niej. Od razu odwróciła wzrok, mamrocząc coś pod nosem. Trzymając kanapkę w dłoni, zaczęłam za nią łazić, żując i mlaskając przy tym, a ona zaczęła piszczeć i w końcu uciekać.

-Idź sobie!

-Omnomnomnom. - wymamrotałam wciąż się śmiejąc, aż i ona sama wybuchła śmiechem. Dotarła do łazienki i zamknęła drzwi przed moim nosem.

-Ej! - burknęłam i uderzyłam w drzwi.

Odpowiedziała mi cisza.

-Ej?

Dalej nic. Przyłożyłam ucho do drzwi, ale nic nie usłyszałam.

-Alice? Jak się nie odezwiesz to moje dziecko i ja wywarzymy drzwi.

Parsknęła śmiechem i uśmiechnęłam się do siebie triumfalnie. W końcu otworzyła drzwi i wyszła, kiedy akurat skończyłam jeść.

-No dobra, to co dzisiaj robimy? - zapytałam patrząc na nią, a ona uśmiechnęła się szeroko i zobaczyłam psychopatyczny błysk w jej oczach.

Spojrzałam na nią jak na idiotkę, gdy stanęłyśmy przed ogromnym sklepem dziecięcym.

-Nie no, ty tak serio? - zapytałam, a ona pokiwała energicznie głową i klasnęła w dłonie, po czym pociągnęła mnie za rękę do środka. Sklep był wielki, składał się z trzech pięter. Na pierwszym znajdowały się zabawki, podzielone wiekowo. Na drugim piętrze były same ubranka, a na trzecim meble dziecięce, kojce itd. Wiedziałam, że nawet nie zwiedzimy połowy tego budynku, bo padnę z wycieńczenia.

Ostatnio w ogóle doskwierał mi ból pleców, czułam się obolała i zmęczona. No i ciągle bolała mnie głowa. Ale to może ze stresu i nerwów.

Alice biegała po sklepie, zachowując się gorzej niż większość dzieci, które przebywały w budynku. Co chwilę podbiegała do mnie i pokazywała mi jakieś grzechotki, albo maleńkie body dla niemowlaka. Wcisnęła mi maskotkę słonika do ręki i znowu gdzieś poszła, a ja spacerowałam powoli między regałami. Wszystko to było słodkie. Za słodkie. Uśmiechałam się do niej, a gdy znikała z mojego pola widzenia, znikał też mój uśmiech. Patrzyłam na te wszystkie zakochane pary, trzymające się za ręce i manewrujące po sklepie. Zaczęło mnie to przytłaczać. Przycisnęłam mocniej pluszaka do siebie. Chciałabym być tak szczęśliwa jak oni. Chciałabym robić tak banalne rzeczy, jak wybieranie koloru do pokoju dziecięcego razem z ojcem mojego dziecka. Zrobiło mi się smutno, że jestem tak samotna. Niektórzy patrzyli na mój brzuch, a potem uśmiechali się współczująco. Miałam tego dość.

Muszę stąd wyjść.

Odłożyłam śliczną maskotkę w kształcie słonika na półkę, posłałam do niej słaby uśmiech, chociaż wołała do mnie „Weź mnie, weź mnie!” i poszukałam Alice. Gdy tylko ją znalazłam, bez słowa wyciągnęłam ją ze sklepu mimo jej wielkich protestów.

-Ej, co się stało? – zapytała, gdy byłyśmy już na zewnątrz i wyrwała rękę z mojego uścisku.

Stałam tyłem do niej. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się w jej stronę, czując łzy, napływające do moich oczu.

-Nie chcę tego. – wychrypiałam, machając ręką w stronę wielkiej hali. – Ci wszyscy ludzie patrzą na mnie z takim współczuciem. Oni wszyscy patrzą na mnie i sobie myślą „Biedna, facet ją zostawił i teraz musi zajmować się dzieckiem sama”. Nie chcę, żeby tak myśleli! Nie mają pojęcia co przeszłam. – poczułam, jak łzy spływają po moich policzkach - Dlaczego to wszystko przytrafia się mnie, Al? Dlaczego to ja ciągle muszę cierpieć? Nie zrobiłam nic złego. Ja po prostu chciałabym być szczęśliwa.

Przyjaciółka popatrzyła na mnie przez chwilę, po czym podeszła do mnie i przytuliła mocno do siebie.

-Wszystko będzie dobrze skarbie. - szepnęła tylko, głaszcząc mnie po głowie.

Pociągnęłam nosem.

-Obie wiemy, że nie będzie.

-Będzie. Zrobimy w mieszkaniu jakiś kącik dla dziecka, albo wynajmiemy coś większego. Pomogę ci, damy sobie radę.

Pokręciłam przecząco głową i odsunęłam się na tyle, by na nią spojrzeć.

-Nie, ja muszę wrócić do Londynu.

-A Niall?

Wzruszyłam ramionami, ignorując ucisk w żołądku na dźwięk jego imienia.

-I tak prędzej czy później się dowie. Poza tym, wciąż nie wiemy kto jest ojcem dziecka. Jeśli on, to prawdopodobnie będę się starać o alimenty, bo sama nie dam rady. Nie mogłabyś przeprowadzić się ze mną do Londynu, Al? Mam ogromny dom. Moja mama ostatnio mówiła, że z Tomem chcieli przeprowadzić się gdzieś nad morze, więc będzie cały wolny. Nie chcę być sama w tak wielkim budynku, a ty i tak nie chodzisz na wykłady, więc nic cię tutaj nie trzyma.

Przyjaciółka popatrzyła na mnie przez chwilę i przygryzła dolną wargę. W końcu jednak przewróciła oczami i uśmiechnęła się.

-Przemyślę to.

W odpowiedzi posłałam jej szeroki uśmiech.

Cóż, ta wiadomość znacznie poprawiła mi humor.

-Dobra, to co teraz robimy?

-Cóż, skoro nie chcesz tam wracać, to czas na ciąg dalszy twojej metamorfozy. Teraz idziemy do fryzjera.

Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami.

-Co chcesz zrobić z moimi włosami? Zapuszczałam je 6 lat.

-Więc czas najwyższy je ściąć.

Chciałam protestować, ale Alice jest typem człowieka, który nie akceptuje sprzeciwu, więc chwilę potem szłyśmy ulicami Los Angeles w stronę jakiegoś jej ulubionego salonu fryzjerskiego. Co chwilę zagadywała mnie na jakieś bezsensowne tematy, żebym tylko zapomniała o przykrej sytuacji ze sklepu dziecięcego. Naprawdę doceniałam jej starania i nie wiem co bym bez niej zrobiła w Londynie.

Nagle zadzwonił telefon. Odebrałam, widząc, że to Emma.

-Co jest?

-Hej, Close. Są już wyniki testów na ojcostwo. - słysząc to zamarłam i stanęłam w miejscu.

Również Alice się zatrzymała i spojrzała na mnie pytająco. Bez słowa pokazałam jej na mój brzuch i chyba zorientowała się o co chodzi, bo otworzyła szerzej oczy.

-I co? - wychrypiałam, przełykając głośno ślinę.

Usłyszałam westchnięcie.

-Nie chcieli mi tego dać. Powiedzieli, że nie mam uprawnień i dadzą te papierki tylko tobie, więc chyba musisz tu przyjechać.

Westchnęłam.

-No dobra. Dziękuję, że w ogóle to załatwiłaś.

-Nie ma sprawy, Chloe. Trzymaj się, kochana.

-Pa. Pewnie niedługo się zobaczymy.

Rozłączyłam się i spojrzałam na Alice. W skrócie wytłumaczyłam jej sytuację, po czym kontynuowałyśmy naszą wędrówkę.

W salonie podczas gdy robili co chcieli z moimi włosami, Al siedziała obok mnie i przeglądała na tablecie różne linie lotnicze, żeby znaleźć mi najbliższy i najtańszy lot do Anglii. W końcu znalazła jakiś w dosyć przystępnej cenie i zamówiła mi bilet.

-Nie jedziesz ze mną? - zapytałam jej, patrząc w lustro.

W tym momencie fryzjerka obcięła mi pół włosów, a ja otworzyłam szeroko oczy i pisnęłam:

-Jezus Maria!

W odpowiedzi usłyszałam śmiech, zarówno przyjaciółki, jak i morderczyni moich długich włosów.

-A mam jechać?

-Nie na stałe, Al. Ale po prostu nie chcę lecieć sama. Trochę się stresuję.

Westchnęła.

-Ugh, no dobra.

-Serio? - obróciłam głowę w jej stronę gwałtownie, przez co fryzjerka krzywo mnie obcięła. Usłyszałam jak z sykiem wciąga powietrze, a Alice patrząc na moje włosy zakryła dłonia usta, starając się powstrzymać chichot. Kobieta bez słowa siłą obróciła moją głowę w stronę lustra, a ja nawet wolałam w niego już nie patrzyć.

-Serio. - odpowiedziała w końcu przyjaciółka.

-Dobra, to kupuj dwa bilety.

Przez to, że ruszyłam głową, fryzjerka musiała obciąć mi jeszcze więcej włosów, żeby je jakoś wyrównać. W efekcie moje włosy nie sięgały nawet ramion, do tego się jeszcze pofalowały. Ale szczerze mówiąc, nie wyglądało to aż tak źle i nawet musiałam przyznać, że całkiem podobał mi się nowy image.

Do mieszkania wróciłyśmy z Alice taksówką, zjadłyśmy coś, szybko spakowałyśmy najpotrzebniejsze rzeczy i wyruszyłyśmy na lotnisko. Wszystko trwało bardzo szybko. Czekałyśmy na lot co prawda 3 godziny, ale i tak zanim się obejrzałyśmy, byłyśmy już po odprawie i wsiadałyśmy na pokład samolotu. Alice była podniecona jak mała dziewczyna, że leci do Anglii, a ja byłam wręcz pewna, że nie będzie chciała wrócić do Los Angeles, jak zobaczy moja superwypasioną willę, którą zafundował mi Niall. I znowu ucisk w sercu na wspomnienie jego imienia.

Co jeśli on będzie ojcem? A co gorsza, jeśli ojcem będzie Matt?  Nie mogę o tym myśleć. Z jednej strony chciałam to mieć za sobą, ale z drugiej wcale nie chciałam wiedzieć kto jest ojcem, bo sama nie wiedziałam jak zareaguję.

Obudziła mnie Alice, mówiąc że jesteśmy na miejscu. Byłam zmęczona. Nawet nie wiem jak i kiedy odebrałyśmy bagaże, a potem znalazłyśmy się w taksówce. Było około 4 rano, czyli jakieś 8 godzin różnicy od Kalifornii. Ja byłam potwornie zmęczona i padałam na twarz, ale nie Alice. Ona uśmiechnięta od ucha do ucha siedziała przylepiona do szyby samochodu i patrzyła na wszystko zafascynowana. Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc ją tak szczęśliwą i beztroską. Kiedy dotarłyśmy pod mój dom, przyjaciółka otworzyła usta ze zdziwienia i spojrzała na mnie zaskoczona.

-To twój dom?!

Wzruszyłam ramionami.

-To prezent od Pana Gwiazdy.

Alice prychnęła.

-Nie no wiesz, mi chłopcy z reguły kupują kwiatki, ale nie tobie. Tobie kupują wypasione wille.

Zaśmiałam się w odpowiedzi, pokręciłam z dezaprobatą głową i ruszyłam w stronę drzwi, ciągnąc przyjaciółkę za sobą. Pierwszą reakcją mojej mamy gdy mnie zobaczyła, było "Co ty tu robisz?!", a sekundę później "Co się stało z twoimi włosami?!". Mama i Tom poznali Alice i chyba ją polubili, bo nawet nie poszli spać, tylko ciągl z nią gadali. W przeciwieństwie do mnie, bo ja jak tylko padłam na kanapę w salonie, to już nie wstałam.

Obudziłam się cos koło 8, ale chyba wszyscy jeszcze spali, bo w całym domu panowała cisza. Z racji tego, że między Londynem a LA znajdowała się miażdżąca różnica temperatur, tak więc musiałam ubrać się cieplej. Założyłam czarne rurki, jakąś bluzkę i kremowy płaszcz, w który ledwo się wcisnęłam, a na stopy wsunęłam botki i bezszelestnie wyszłam z domu. Zabrałam samochód mamy i ruszyłam prosto do szpitala. Modliłam się przez całą drogę, chociaż nie wiedziałam nawet o co. Czułam się tak, jakbym była obserwatorem wydarzeń z boku. Działałam automatycznie. Teraz postaw nogę do przodu. Teraz drugą. Mrugnij. Naciśnij klamkę. Mrugnij. I tak dalej.

Dogadałam się z pielęgniarką, która w końcu podała mi zapakowaną kopertę, zaadresowaną do mnie. Podziękowałam grzecznie i wyszłam ze szpitala, ściskając papier w dłoni. Wsiadłam do auta i dopiero tam zdecydowałam się otworzyć kopertę. Wzięłam głęboki wdech, zamknęłam oczy i policzyłam na pięciu. A potem spojrzałam na kartkę. Zamarłam, patrząc na literki, które po chwili zaczęły mi się zamazywać. Nawet nie zorientowałam się, że zaczęłam płakać. Oparłam głowę o zagłówek fotela.

I co ja teraz zrobię? Jak niby mu to powiem?

Ścisnęłam w pięści kartkę, po czym wrzuciłam zmiętą kulkę na fotel obok. Zapaliłam silnik samochodu i wyjechałam z parkingu szpitala. Byłam rozkojarzona i zła. Puściłam głośno muzykę, myśląc, że to pozwoli mi nie słyszeć własnych myśli. Myliłam się. Zacisnęłam dłonie na kierownicy, jadąc autostradą. Obraz zamazywał mi się coraz bardziej przez nadmiar łez w oczach. Nacisnęłam mocniej pedał gazu, chcąc dać upust swoim emocjom. Nie patrzyłam nawet na wskaźnik prędkości, ale byłam pewna, że jadę ponad 200 km/h. Nie obchodziło mnie nic, nawet to, że mogę się zabić. Jechałam coraz szybciej, manewrując między samochodami, aż w końcu nie zauważyłam, że ciężarówka zjeżdża na mój pas. W ostatniej chwili skręciłam w bok, chcąc się ratować przed kolosem. Wszystko działo się tak szybko. Z ogromną prędkością wyleciałam z trasy, a auto zaczęło się turlać. Nie miałam już władzy nad samochodem. W końcu uderzyłam w kierownicę głową i straciłam przytomność, mimo, że auto wciąż turlało się po nierównym gruncie. 

I co teraz, co teraz? :o