2

Przysunęłam kubek do ust, sącząc powoli gorącą herbatę i spojrzałam przez ogromną szybę na rozciągającą się przede mną panoramę oświetlonego i wciąż tętniącego życiem Londynu. Nie mogłam zasnąć. Nie potrafiłam. Myślałam, że to kwestia mojej starej sypialni, która wywoływała zbyt wiele wspomnień, więc przeniosłam się do innej, ale w niczym to nie pomogło. Miałam dziwne wrażenie, że do końca miesiąca wiele się zmieni.  Może nie więcej niż to, co zmieniło się w ciągu ostatnich lat, ale coś na pewno się wydarzy. Westchnęłam cicho, przypominając sobie roześmianego blondyna i przyłożyłam delikatnie dłoń do szyby. Ogarnął mnie smutek, jakby ktoś w sekundzie wyssał ze mnie całą radość.

Zamknęłam na chwilę oczy. On tam gdzieś był, w tym samym mieście. Tak blisko mnie, a jednocześnie tak daleko. Nie miał pojęcia, że tutaj jestem. Sama nie wiedziałam czy to dobrze, czy źle. Z jednej strony to dobrze, nie chciałam go widzieć, bo wiedziałam że wtedy może wydarzyć się coś, przez co nie będę w stanie zostawić go ponownie. Ale jednak z drugiej strony… Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo potrzebowałam jego bliskości. Tęskniłam za nim cholernie, chociaż cały czas wmawiałam sobie, że tak nie jest.

Otworzyłam oczy. Herbata się skończyła, więc odłożyłam kubek na stolik i stanęłam znów przed oszkloną ścianą. Naciągnęłam rękawy swetra i spojrzałam w dół na podwórko. Uśmiechnęłam się do siebie, widząc podświetlony basen na zewnątrz. Tak naprawdę nigdy nie miałam okazji w nim popływać, a i tak pewnie dzisiaj nie zasnę, więc w sumie, co mam do stracenia? Odwróciłam się w stronę schodów i zbiegłam po nich najciszej jak potrafiłam, byle tylko nie budzić mamy i Toma. Podeszłam do drzwi tarasowych. Ściągnęłam pantofle i wyszłam na bosaka na zewnątrz. Postawiłam stopy na zimnej trawie i poczułam się jak mała dziewczynka, która wymyka się pierwszy raz z domu. Zaśmiałam się cicho do siebie i zsunęłam z ramion sweter, pozwalając by spadł na ziemię. Po drodze do basenu ściągnęłam też spodnie i zostając w samej koszulce i majtkach, usiadłam na brzegu, zanurzając nogi w wodzie. Spojrzałam w górę i uśmiechnęłam się do siebie widząc gwiazdy na niebie. Naprawdę czułam się tak beztrosko, jak dziecko. Wstałam po chwili i cofnęłam się parę kroków do tyłu, po czym rozpędziłam się i wskoczyłam na sam środek basenu. Pozwoliłam sobie opaść na dno i dotykając stopami posadzki, uderzyło we mnie wspomnienie z taką siłą, że nie potrafiłam nad nim zapanować.

Przygwoździł mnie do posadzki na dnie i oparł się rękami po obu stronach mojej głowy, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch. Uniósł brwi, patrząc jak się wiercę, a mi powoli zaczynało brakować powietrza. 

Czy on chce mnie zabić?

Spojrzałam na niego błagalnie a on popatrzył mi w oczy, po czym powoli przybliżył się do mnie i musnął wargami kącik moich ust. Zrobił to tak delikatnie, że nie byłam pewna, czy w ogóle mnie dotknął. Patrzyłam na niego zdziwiona, a on przyłożył palec wskazujący do swoich ust i puścił mnie, wypływając na powierzchnię.

Gdy się ocknęłam, szybko wynurzyłam się z wody i odgarnęłam włosy do tyłu. Rozejrzałam się pospiesznie wokół, jakby mając nadzieję, że chłopak wciąż tu jest, chociaż to był tylko wytwór mojej wyobraźni. Wypuściłam głośno powietrze z ust.

Teoretycznie rzecz biorąc, to był nasz pierwszy pocałunek.

Nawiasem mówiąc, niewyjaśniony do tej pory.

Przymknęłam na chwilę oczy, uspokajając się. Po chwili dopłynęłam do brzegu i oparłam się rękami o krawędź basenu. Przygryzłam dolną wargę.

Co się ze mną dzieje? Chwilami Niall ogarnia cały mój umysł, a ja nie mogę nad tym zapanować i już nawet nie odróżniam rzeczywistości od fikcji. Dlaczego tak jest?

Zaczynam wariować, czy aż tak za nim tęsknię?

A co, jeśli on naprawdę kogoś ma?

Westchnęłam cicho i wygramoliłam się z wody, po czym po prostu położyłam się na trawie i spojrzałam na niebo. Było mi zimno, ale miałam to gdzieś. Czułam się dziwnie przytłoczona, nie wiedziałam do końca czym i nie byłam w stanie się już podnieść, więc po chwili zasnęłam na ziemi.

Obudziłam się, czując zimny podmuch wiatru na mojej skórze. Podniosłam się do pozycji siedzącej, przypominając sobie dlaczego śpię na zewnątrz. Ubrania zdążyły mi już wyschnąć. Wstałam i spojrzałam na niebo. Panował lekki półmrok, więc stwierdziłam, że jest mniej więcej 6 rano.

Chwila. 6 rano?

O tej godzinie mama wychodzi do pracy, a jak zauważy, że śpię na podwórku to mnie zabije, a już na pewno stwierdzi, że zwariowałam. Szybko założyłam na siebie sweter i chwyciłam spodnie, po czym pobiegłam do środka. Rzuciłam spodnie na kanapę w salonie i spojrzałam na zegar w kuchni. Właśnie wskazówka zmieniła się na 06:00. Usłyszałam stłumiony dźwięk budzika na górze, szybko wbiegłam po schodach i otworzyłam drzwi swojej sypialni w tym samym momencie, w którym otworzyły się drzwi parę kroków dalej. Szybko wślizgnęłam się do środka i najciszej jak potrafiłam zamknęłam drzwi. Wtedy usłyszałam też zamykane drzwi sypialni rodzicielki. Oparłam się o drzwi i odetchnęłam głośno.

Uratowana.

-Chloe? – usłyszałam zza drzwi i zdziwiona szybko rzuciłam się na łóżko, przykrywając kołdrą całe moje ciało i zamknęłam oczy, udając, że śpię.

Sekundę później mama weszła powoli do pokoju i spojrzała w moją stronę.

-Kochanie, śpisz?

Mruknęłam coś pod nosem, próbując udawać zaspany głos i przewróciłam się na drugi bok, szczelniej opatulając kołdrą. Rodzicielka tylko się zaśmiała pod nosem i po chwili wyszła z pokoju, a ja w końcu odetchnęłam z ulgą.

Znów się obudziłam, z tym że teraz było coś koło południa. Przebrałam się i zeszłam na dół. Było strasznie cicho. Rozejrzałam się wokół.

-Tom?

Nikt mi nie odpowiedział, więc wzruszyłam ramionami, włączyłam w tv jakąś stację muzyczną i poszłam do kuchni. Dwa lata temu w takiej sytuacji ześwirowałabym ze strachu, ale dzisiaj się nie bałam. Szczerze mówiąc miałam to gdzieś, jak będę miała umrzeć to i tak umrę. Nieistotne w jaki sposób. Wyciągnęłam z lodówki karton soku pomarańczowego i kołysząc delikatnie biodrami w rytm jakiejś piosenki, nalałam trochę soku do szklanki. Przysunęłam naczynie do ust, pociągając spory łyk zimnego napoju i po chwili zamarłam w bezruchu, słysząc słowa prezentera w telewizji.

-A teraz najnowszy singiel 1D „Story Of My Life”, promujący nową, fenomenalną płytę Midnight Memories.

Spojrzałam kątem oka na telewizor, zastanawiając się w duchu czy podejść bliżej, czy zostać w miejscu, wyłączyć tv, czy uciec. Możliwości było wiele, ale i tak wybrałam najgłupszą z możliwych. Podeszłam bliżej, wsłuchując się w melodię piosenki i po chwili usiadłam na kanapie, centralnie naprzeciwko ekranu. Kącik moich ust mimowolnie uniósł się w górę, gdy zobaczyłam koszulkę blondyna z dużym dekoltem, którą założył specjalnie żeby pokazać swoje włosy na klacie. Czułam, że świat na chwilę się zatrzymał. Patrzyłam jak zaczarowana w telewizor, przy każdym ujęciu w teledysku szukając wzrokiem tylko jego. Nie widziałam go tak dawno. Trochę zmężniał, cóż.

Ma więcej włosów na klacie.

Wciąż był tak samo perfekcyjny i naturalny jak dawniej. Uśmiechałam się do siebie jeszcze długo po tym jak teledysk się skończył. Ocknęłam się może po 15 minutach i znów napiłam się soku, opadając na oparcie kanapy i wciąż uśmiechając się głupio do siebie.

Oglądałam telewizor jeszcze przez jakieś pół godziny, aż mi się znudziło i wyłączyłam go. Stwierdziłam, że nie mam co robić, więc pojadę do sklepu po coś z czego mogę zrobić prowizoryczny obiad. Wstałam i poszłam do swojego pokoju, wyciągając jakieś ciuchy, w których mogę się pokazać publicznie, chociaż i tak nie chciało mi się stroić, więc założyłam tylko czarne rurki, jakąś bluzkę i narzuciłam na siebie gruby, długi, beżowy sweter. Włosy związałam w byle jakiego koka i założyłam zwykłe buty emu, po czym złapałam torebkę i wyszłam z domu. Mama zabrała samochód, a ja tutaj swojego nie miałam, więc byłam zmuszona iść na piechotę. Niektórzy mijali mnie, patrząc z przymrużonymi oczami, jakby próbowali przypomnieć sobie skąd mnie kojarzą. Szczerze mówiąc, nie przejmowałam się tym ani trochę. Nawet chciało mi się z tego śmiać. Po jakiś 20 minutach drogi dotarłam do jakiegoś supermarketu. Weszłam do środka i rozejrzałam się wokół. Nawet nie pomyślałam co mogę zrobić na ten obiad, skoro i tak z moim gotowaniem jest kiepsko. Stwierdziłam, że spaghetti jest proste do przyrządzenia i nie wymaga wielu składników, więc ruszyłam w głąb sklepu w poszukiwaniu makaronu. W końcu złapałam jakieś pudełko i idąc dalej w stronę sosów, próbowałam odczytać datę ważności z opakowania.

-Weź jeszcze jakieś ciastka.

Stanęłam w miejscu. Na początku myślałam, że się przesłyszałam, pomyliłam sobie czyiś głos. Przełknęłam głośno ślinę, po czym niepewnie podniosłam wzrok i moje obawy się potwierdziły. Moje serce gwałtownie przyspieszyło na jego widok. Chłopak stał dokładnie naprzeciwko mnie, około 5 metrów dalej. Napotkałam jego oczy i aż przeszedł mnie dreszcz pod wpływem jego wzroku. Był perfekcyjny. Aż miałam ochotę do niego pobiec i przytulić się do niego mocno, nadrabiając dwa lata rozłąki. Na szczęście udało mi się powstrzymać. Patrzył na mnie równie zaskoczony moją obecnością jak ja jego. Serce biło mi tak szybko, że miałam wrażenie, że wszyscy wokół to słyszą. Tylko na siebie patrzyliśmy, żadne z nas się nie odezwało. Mało tego, żadne z nas nawet nie drgnęło, byliśmy zbyt zaskoczeni swoim widokiem. Automatycznie przeklęłam w duchu samą siebie, że nie ubrałam się jakoś ładniej. Już miałam się odezwać, gdy nagle cały czar prysnął, gdy usłyszałam inny głos. Oboje odwróciliśmy od siebie wzrok i spojrzeliśmy w jego stronę.

-Orzechowe czy pistacjowe? – zapytał damski głos, a po chwili zza regału wyszła piękna, wysoka brunetka z dwoma opakowaniami ciastek w dłoniach i spojrzała z uśmiechem na Nialla.

Cios prosto w serce.

Nabrałam gwałtownie powietrza do płuc, próbując się nie rozpłakać, albo przewrócić. Czyli jednak ma dziewczynę. Nie sądziłam, że to mnie aż tak zrani. W sekundzie poczułam się tak, jakbym straciła jakiekolwiek powody do życia.

-Orzechowe. – powiedziałam cicho.

Dopiero teraz dziewczyna mnie zauważyła i przeniosła na mnie wzrok, razem z chłopakiem. Patrzyła na mnie zdezorientowana, mrużąc przy tym oczy.

Cofnęłam się.

-Ma uczulenie na pistacje. – wyjaśniłam jeszcze ciszej i spojrzałam ze łzami w oczach na blondyna. Nawet nie wiem czy to zauważył, ale jego wyraz twarzy złagodniał. Chciał chyba coś powiedzieć, ale nie pozwoliłam się im odezwać. Znów się cofnęłam. Sytuacja mnie przerosła i czując, że nie wytrzymam dłużej, cisnęłam paczkę makaronu na półkę i szybko wybiegłam ze sklepu. Usłyszałam jak zawołał mnie jeszcze po imieniu, ale się nie odwróciłam. Pobiegłam szybko uliczką skręcającą w bok za sklepem, chociaż wiedziałam że i tak nikt za mną nie biegnie i oparłam się o zimną ścianę jakiegoś starego budynku. Brałam urwane oddechy i czułam, że z każdym zaczerpnięciem powietrza jest coraz gorzej. I to wcale nie przez to, że się zmęczyłam. Nie mogłam złapać oddechu, bo spotkanie z Niallem wywołało u mnie tyle emocji, że odezwała się moja rana w płucach. Sięgnęłam do torebki, szukając w niej inhalatora, ale nie mogłam go znaleźć. Moje oddechy stawały się coraz płytsze, wiedziałam, że jeśli szybko go nie znajdę to w najlepszym wypadku stracę przytomność. Albo po prostu umrę na miejscu. W końcu go znalazłam i wyciągnęłam, ale ręce trzęsły mi się tak bardzo, że wypuściłam go z rąk. Przeturlał się po kamienistej drodze, a ja padłam szybko na kolana, sięgając ręką po urządzenie. Obraz przed oczami zaczął mi się zamazywać, nie mogłam już wziąć żadnego oddechu. W ostatniej sekundzie złapałam inhalator i przyłożyłam do ust. Usiadłam na ziemi, opierając się o ścianę i zaraz gdy mój organizm zaczął normalnie funkcjonować, wybuchłam płaczem.

I co teraz? Ma dziewczynę. Nie miałam po co wracać. Mama wychodzi za Toma, Emma mieszka z Liamem, Niall ma dziewczynę. Wszyscy ułożyli sobie życie i ruszyli naprzód. Oprócz mnie. Tak wiele się zmieniło. Myślałam, że wrócę i wszystko będzie jak dawniej, ale w rzeczywistości było gorzej, niż mogłam przypuszczać.

Postanowiłam sobie, że wracam do Los Angeles zaraz po ślubie mamy, z tym że to i tak dopiero nastąpi za 12 dni. Miałam tylko nadzieję, że w ciągu tych dwunastu dni nie spotkam więcej Nialla.

Kiedy już mój oddech się unormował i piekący ból w okolicach klatki piersiowej ustał, wstałam z zimnej drogi i ruszyłam z powrotem w stronę domu. Po drodze otarłam rozmazany tusz do rzęs z policzków, jako tako doprowadzając się do porządku. Nie mogłam przestać o tym myśleć, wciąż miałam ten obraz w głowie. W ogóle co to za dziewczyna? Była tak piękna, że na bank pracowała w branży modelingowej. Poczułam się cholernie zazdrosna, chociaż tak naprawdę to wszystko była moja wina. Mogłam zatrzymać ten samochód, mogłam nie jechać. Może wtedy wszystko byłoby inaczej. Prawdę mówiąc wtedy byłam tak przerażona całą sytuacją, że wydawało mi się, że najlepszym rozwiązaniem będzie ucieczka. Stałam się silniejsza w Los Angeles. Przestałam się bać, obiecałam sobie, że nigdy więcej nie będę płakać. I proszę, wystarczył widok Nialla z inną dziewczyną i to już doprowadziło mnie do załamania psychicznego. Nie chciałam go widzieć, bo teraz tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że moje uczucia względem niego ani trochę się nie zmieniły i wciąż kocham go tak samo.

-Chloe?

Podniosłam wzrok i spojrzałam zdezorientowana na chłopaka, stojącego przede mną. Trzymał jakąś drobną blondynkę za rękę i patrzył na mnie zdziwiony. Uśmiechnęłam się do niego najszczerzej jak potrafiłam.

-Zayn. – powiedziałam, mając nadzieję, że nie wyczuł załamania w moim głosie.

-Kiedy wróciłaś?

-Wczoraj. A już dowiedziałam się tylu rzeczy. Dochodzi do nich fakt, że masz dziewczynę. – kiwnęłam w stronę ich splecionych dłoni i uśmiechnęłam się.

-Właściwie, to jest moja narzeczona.

Och.

Pewnie.

Dowalcie mi jeszcze więcej takich niespodzianek w ciągu dnia, będę zachwycona!

-Jestem Perrie. – dziewczyna podała mi swoją dłoń i uśmiechnęła się do mnie pocieszająco, jakby doskonale wiedziała co się wydarzyło.

-Chloe. – uścisnęłam ją, po czym z powrotem zwróciłam się do Zayna – Cieszę się że kogoś masz, ale błagam, powiedz że chociaż Harry nie ma dziewczyny.

Spojrzałam na niego błagalnie, a on się zaśmiał.

-Wciąż jest singlem. Tak samo zresztą jak Niall.

-To dobrze… Czekaj. Co? – posłałam mu zupełnie zdezorientowane spojrzenie, a on westchnął, przejeżdżając wolną dłonią po włosach.

-Widziałaś się z nim?

-Tak, przed chwilą. Co to ma do…

-Rozmawiałaś z nim?

-Nie, ale…

-To nie rozmawiaj. – podsumował krótko.

No teraz to już kompletnie nic nie rozumiem, dzięki Zayn.

Zmarszczyłam czoło i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej.

-O co chodzi?

Chłopak rozejrzał się, jakby szukał jakiegoś ratunku i wahał się czy ma się odzywać, czy nie.

-No mów. – powiedziałam, wbijając w niego intensywnie wzrok.

Westchnął.

-Słuchaj Close, dla twojego dobra, nie rozmawiaj z nim. Odkąd wyjechałaś, stał się strasznie chamski. Wrócił do swojego starego, imprezowego trybu życia codziennie z inną dziewczyną przy boku, z czasów zanim cię poznał. Tylko ty potrafiłaś go zmienić, a jak wyjechałaś to wrócił do swoich starych nawyków. Oczywiście nie od razu. Najpierw przez miesiąc w ogóle nie wychodził z domu, musieliśmy odwoływać wszystkie koncerty. Modest się wściekł i zmusili go do normalności, więc jedynym wyjściem dla niego stały się imprezy. Myślę, że musiał odreagować po prostu całą tą presję i swoje załamanie psychiczne, ale z biegiem czasu było coraz gorzej. Stał się opryskliwy, nawet agresywny. Raz mu powiedziałem żeby się ogarnął, to mi przywalił. – skrzywił się – Na pierwszy rzut oka tego nie widać. Dla fanów zakłada na siebie maskę cudownego, słodkiego chłopaka lubiącego jeść, a w rzeczywistości stał się okropny. Nie chcę, żeby coś ci zrobił Chloe, więc proszę, nie zbliżaj się do niego.

Wpatrywałam się w niego z szeroko otwartymi oczami.

Chłopak, którego opisał Zayn to nie Niall. To jego zupełne przeciwieństwo.

On nigdy by mnie nie skrzywdził… no nie?

-Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić. – powiedziałam cicho – Naprawdę sądzisz, że mógłby mi coś zrobić?

Zayn zaśmiał się gorzko.

-W tym momencie ten facet jest zdolny do wszystkiego.

Cześć cześć kochani!

Jak tam po świętach? Bo ja już nie mogę patrzeć na jedzenie :o

Muszę się wam pochwalić, że wczoraj pierwszy raz jeździłam autem, bo kolega mnie 

uczył i nawet nieźle sobie radziłam, uhuhuh jestem taka podekscytowana xd

 Rozdział już niedłuuugo, ale po Nowym Roku, więc udanego sylwestra życzę wszystkim i żeby wasze postanowienia noworoczne przetrwały dłużej niż tydzień :)